Voor alles is er een eerste keer

Deze week heb ik veel dingen voor de eerste keer gedaan. Zoals, Imodium moeten innemen…. Mijn regenjas gebruikt (dank u wel Papa, ik zal u in het vervolg niet meer uitlachen als je nog zo een idee hebt, ik heb mijn regenjas al veel gebruikt deze week). Een dag gewerkt zonder dat er iemand bevallen was. (hele dag niks te doen dus) We zijn achter op een motor gekropen en hebben zo de Tanzaniaanse wegen getrotseerd. Ennnn ik heb deze week voor de eerste keer gehecht… en niet zomaar een steek. Nene het was direct een tweede graad ruptuur maar het leek meer op een derde graad ruptuur al was het net niet tot aan de sfincter.

Ik heb deze week niet zo heel veel vroedkundig te vertellen omdat mijn laatste bevalling de tweeling was dus Kathleen mocht de volgende twee bevallingen doen. Daar hebben we enorm voor moeten strijden. De bevallingen werden ons steeds beloofd en telkens dat er een beviel, werden we weggestuurd om te poetsen, een vaginaal onderzoek te doen bij een andere vrouw of als we al met onze steriele handschoenen aan stonden en ze waren met iets anders bezig kwamen de vroedvrouwen op het laatste moment toch nog binnen duwde ze ons weg en mochten we nog geen bevalling doen. Deze week hebben we dan ook gepoetst als zotten. Voor elk raam zitten hier ijzeren tralies die bestaan uit allemaal kleine vierkantjes, we hebben die allemaal een voor een afgestoft. Ook hebben we de hele verloskamer terug gepoest en alles opgeruimd. Dit vonden ze heel fijn en alle vroedvrouwen kwamen een voor een kijken naar hoe we aan het poetsen waren. Maar het hielp allemaal niet. Wat we ook deden en hoe beleefd we het telkens opnieuw vroegen. De vroedvrouwen bleven vervelend doen en er zijn zoveel vrouwen gepasseerd dat we uiteindelijk wel gefrustreerd werden. Anke en Anouk daarentegen hebben meer geluk gehad. Ze hebben deze week elk acht bevallingen gedaan. Dat gaf moed want we hadden gewoon altijd de stomme vrvr en zij de leuke. Maar de volgende week wisselen we dan sta ik twee weken met Anke en Kathleen twee weken met Anouk, hopelijk kunnen we hun geluk dan delen.

De dingen die we wel hebben meegemaakt zijn even verschieten. We waren bij twee bevallingen weggeduwd. Ik stond te poetsen in de verloskamer en we hoorde een baby niezen. Deze lag blijkbaar nog op de babytafel zonder dat iemand er naar om keek. Ik vroeg aan Kathleen om te kijken of het kind goed kon ademen. Ze keek en zag een het kind in een grote plas bloed liggen. We deden de kanga’s open en bleek dat de vroedvrouw de navelstreng niet goed had afgeklemd. Het kind zag al wit tot aan zijn ellebogen. Dit is trouwens een hele prestatie voor een zwarte baby… We voelden de hartslag en deze was ongeveer 65sl/min onder 100sl/min moet je beginnen reanimeren dus wij stonden direct paraat. Kathleen deed de hartmassage en ik gaf de inflatiebewegingen met de ambu. Gelukkig, de hartslag was goed. Tot 1 min later bij zakte weer. Dus we reanimeerde opnieuw. Dit hebben we meer als 25 keer herhaald ondertussen smekend dat ze het kind zouden overbrengen. Maar weer deed niemand iets. Ze stonden ons uit te lachen. Na een half uur kwam de dokter eens kijken op haar gemak. Ze zag ons reanimeren en zei toen toch ook wel dat we het kind moesten transfereren. De papieren werden in orde gemaakt maar dit ook weer op z’n Afrikaans. We waren nog steeds aan het reanimeren en opeens kwam de vrvr mij weghalen ik moest zo nodig iets doen. ik riep een pre-med student. (ze zit daar en kijkt naar alles maar doet niks) om Kathleen te assisteren met de inflaties. En weet je wat ik moest gaan doen, een ander kind wegen. Er zaten 6vroedvrouwen op een bed plus de dokter en de vrvr die mij kwam halen. En toch haalde ze mij weg uit de reanimatie om het andere kind te wegen. Halleluja kan het nog erger worden. Tegen de tijd dat we eindelijk in de ambulance zaten (ja nu hebben we er wel een, vorige week met de hel nacht was deze net kapot en daarom moesten we toen allemaal op de achterbank van de auto.) waren we meer als een uur verder. De wegen zijn hier verschrikkelijk. Kathleen en ik zaten tegenover elkaar met het kind tussen ons in. We werden zo hard omhoog geschut dat we het kind niet eens stil konden houden. Toen we eindelijk de hartslag terug konden voelen. Was er bijna geen hartslag meer.. de vrvr was tot dan toe nog steeds aan het lachen geweest tot we zeiden dat we geen hartslag meer voelden toen werd ze ineens bang. We hadden al meer als een uur alles gegeven wat we in ons hadden en dit was de enige keer dat iemand iets of wat interesse toonde, en ze was alleen maar bang omdat het haar fout zou zijn als het kind zou sterven. We hebben heel de rit lang gereanimeerd en toen we aankwamen hebben we niks tegen de vrvr gezegd behalve dat we de weg wisten en tegen de mama dat we voor haar kind gingen zorgen. We liepen de hele weg tot aan de prematurenafdeling. Daar hebben we het kindje afgegeven en controleerden we opnieuw de hartslag. Deze was nu wel goed. Gelukkig. Al deden ze daar ook moeilijk over de reden waarom we het kind getransfereerd hadden. Na het drie keer uitgelegd te hebben deden ze nog moeilijk. Ze gingen uiteindelijk gewoon weg en Kathleen en ik hebben daar ook nog gereanimeerd. Toen moesten we daar gewoon weg. Niemand keek naar het kind om. We vonden het verschrikkelijk. Later is ons gezegd dat het kind wel (waarschijnlijk) een bloedtransfusie ging krijgen. Gelukkig al hoop ik dat ze op tijd er naar gaan kijken, het kind zijn hartslag zakte nog steeds zo fel dat we moesten reanimeren als we vertrokken.

Ook heb ik gehecht deze week. Ik was een bevalling aan het doen en de vrouw bleef niet stilliggen. Ze kwam de hele tijd met haar rug en poep van de tafel. Ook toen het hoofd werd geboren. Ik heb echt heel hard gesteund en was dan ook verbaast toen ze gescheurd bleek te zijn. Ik voelde me enorm schuldig. En toen ik de scheur zag, wou ik het eigenlijk niet zo graag hechten. Ze was niet mooi recht gescheurd dus het was moeilijk om te zien hoe alles terug aan elkaar moest genaaid worden. Maar de vrvr deden zo vervelend dat ik eigenlijk niet echt nog een andere keuze had. Kathleen was me aan het aanmoedigen en heeft me geassisteerd. Er is geen steriele tafel en alles hangt vol met vruchtwater en bloed. Dus je moet al je instrumenten de hele tijd vasthouden. Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat ik niet in staat ben geweest om het hele proces steriel af te ronden. Ik vind dit erg maar ik denk echt dat dit gewoon niet mogelijk is. Ik heb natuurlijk wel mijn uiterste best gedaan om zo goed mogelijk alles steriel te houden. Ik ben meer als een half uur bezig geweest en er liep bloed en vruchtwater in mijn schoenen en op mijn broek. Maar het enige waar ik mee bezig was, was of ik het wel goed deed. Ik stond te bibberen op mijn benen en mijn handen trilden. Maar het resultaat was wel goed denk ik. Ook heb ik het helemaal alleen gedaan. Kathleen was erbij en hield me rustig door tegen mij te praten en ze zei de hele tijd dat ik het kon en dat ik het goed deed (Ik dacht ondertussen, ik kan het helemaal niet). Maar van de vroedvrouwen was er gewoon niemand bij. Super spannend dus. De adrenaline gierde door mijn lichaam.

Ook hebben we iets heel stom meegemaakt. Maandagmorgen werd alles gepoetst. Kathleen en ik waren gewoonweg euforisch. Zelfs de vieze Franse wc’s werden gepoetst. Wij waren natuurlijk ook aan het poetsen. (aangezien dat onze hoofdactiviteit is daar… :s) en ze vroegen ons om de 4 verschillende emmers weg te doen, waar ze de instrumenten mee wassen. Kathleen vraagt of ze leeg zijn, ‘jaja, ze zijn allemaal leeg’ . Ok ik gooi ze allemaal weg in de Franse wc’s. Stom dachten we nog, nu zijn ze net zo proper en dan maken we ze direct opnieuw vuil. Maar het bleek gelukkig te zijn in plaats van stom. Ik gooi de laatste emmer weg in het toilet en hoor een geklingel van jewelste. Natuurlijk zaten er nog 2 kochers, een schaar en een nierbekken in de emmer. Het water was zo vuil dat we dit helemaal niet gezien hadden. Wie moet die er nu uit gaan halen?? De instrumenten zijn zeer duur, allemaal kapot en er zijn er veel te weinig. Dus we hadden ze echt terug nodig. Ik had het geprobeerd maar mijn arm was veel te kort. Dus ik vroeg Kathleen om een soort dierenartshandschoen te gaan halen (ondertussen bewaakte ik de deur zodat er geen vrvr zouden binnenkomen) zodat ik mijn hand verder in het toiletgat kon stoppen zonder ‘vuil’ te worden. Dit hadden ze natuurlijk niet dus ik had 5 handschoenen over elkaar aangedaan maar ik deed ze kapot zodat ik ze over mij hele arm had verspreid. We hadden een laken op de grond gelegd daar zat ik met mijn knieën op. Mijn arm zat zo diep in het wc-gat mijn hoofd ertegenaan lag. Kathleen kon dit niet doen omdat haar armen te kort waren. Dus ik zat er maar weer met mijn neus op de feiten gedrukt. ;p Ze zijn nog drie keer uit mijn hand gevallen zodat ik opnieuw kon beginnen, maar uiteindelijk was het gelukt. Voor een keer was ik heel blij dat niemand zijn aandacht op ons vestigde.

Het was een fijne week, weeral. Maar vrijdag had ik een moeilijke dag. We waren op medical outreach geweest. Er komen dan allemaal mensen die een doktersconsultatie krijgen en gratis medicatie. Als de mensen ziek zijn gaan ze nooit naar een dokter maar wachten tot er zoiets komt. We hebben dus veel medicatie bij. Maar de lokale verpleegsters, die ons horen te helpen maar eigenlijk lopen ze heel hard in de weg en moeien ze zich overal mee waardoor we minstens dubbel werk hebben, steken zelf heel veel medicatie in hun eigen zakken. Ook was er een dokter van het lokale ziekenhuis die mee consultatie aan het doen was met Jaction, onze dokter. En ze vond het zo fijn dat ze mocht voorschrijven wat ze wou. Dat ze zomaar iets deed. zo gaf ze oordruppels voor in de ogen als de oogdruppels op waren en schreef ze voor iedereen viviangel voor (een soort flexiumgel) zelfs voor iemand die buikpijn had. Ook de antibiotica ging vlot over de toog. Natuurlijk was onze laatste patiënt een man die een hele zware longontsteking had. Hij moest onmiddellijk antibiotica hebben. En deze was door het veelvoudig stelen en het onnodig voorschrijven al lang op. Nu hadden zoveel mensen het voor niks meegekregen/genomen. En iemand die het echt nodig had kon het niet krijgen. Ik vond het verschrikkelijk. Vooral omdat ik uit persoonlijke ervaring weet dat mensen doodgaan van een longontsteking. We hebben nog een oplossing proberen te zoeken maar er was niks aan te doen. De man moest zelf lopen naar de apotheker en met zijn eigen geld medicijnen kopen die hij hoogdringend nodig had. En ineens kwam alles naar boven. Alle dingen die we hier hadden meegemaakt. Het leek alsof ik nu pas besefte dat ik in Afrika zat. Dat niet iedereen de juiste zorg krijgt die hij/zij nodig heeft. Ook al had ik het al vaak ervaren in het ziekenhuis maar het drong nu pas door. De rest van de dag heb ik het heel moeilijk gehad. Maar gelukkig was er die dag verrukkelijk eten en zijn de drie andere meisjes er en laten ze me rustig even doen als ik het nodig heb. Ook heb ik met het thuisfront kunnen skypen, wat natuurlijk altijd deugd doet.

Voor de rest zijn Kathleen en ik wat ziek geweest. (vandaar de imodium) ook heb ik een hele lage bloeddruk en dat speelt vaak op in het ziekenhuis. Jackson de dokter die mee gaat de outreaches zei dat ik hiertegen koffie moest drinken. Ik heb me altijd afgevraagd wanneer ik dat zou beginnen doen. bij deze.. ook heb ik varkensvlees besteld in het wifi-café, iets wat ik anders nooit zou doen. Het eten is op zich niet zo slecht maar we eten heel weinig vlees en man wat smaakte dat! Als ontbijt is het steeds pindakaas of boter met toostbrood. (al dan niet getoast, hangt af van de wisselende elektriciteit). Bovendien Meneer Peeters ik moet zeggen dat nu zelfs u voorgestelde ontbijt met smeerkaas en confituur zeeeer aanlokkelijk lijkt ;p. Ik heb het meeste geluk want ik eet zo goed als alles. Maar oegali, is echt verschrikkelijk! Ik lust alles, maar dat is gewoon een kom gekookt water, waar men zo veel maïzena bij doet dat het een klomp deeg, overgare rijst,..-iets wordt, maar er zit geen smaak in. Ik snapte nooit dat je iets niet kon lusten en vond het belachelijk. Maar als ik dat eet, bleu… en vorige avond heeft mama Danny (onze Tanzaniaanse mama) er nog een hele schep boven op gedaan.. en we mochten pas van tafel als het op was. Het probleem is dat oegali in Afrika is zoals brood in België. Dus het niet graag lusten is gewoon NOT DONE. Kleine porties is de boodschap dus.

We hebben ook op de motors gezeten dit was echt super leuk. Super spannend omwille van de wegen en vooral het verkeer. Onze motors reden veilig. Dit omdat we ermee hadden gedreigd om ze niet meer te gebruiken als ze niet veilig reden. Ook hadden we geëist dat ze voor Anouk een helm zouden meenemen anders wou ze niet mee. Dit was allemaal volbracht. Maar als compensatie hebben ze wel door het rood gereden, en van het concept zeep hadden ze nog niet echt gehoord. Het verkeer is hier echt verschrikkelijk, en ze rijden aan de linkerkant van de weg, waar ik nu na drie weken nog steeds niet aan gewend ben. Ook maken ze van twee rijvakken er gemakkelijk vier. En als er dan een daladala moeilijk wil doen, is vijf rijvakken ook geen probleem.

Deze week zijn we ook mee naar de kerk gegaan. Yes met echte gospelzangeressen/zangers en live muzikanten. En zeg wat je wil, geloof het of niet, maar wat die mensen deden! Ze waren allemaal tussen de 20 en 25. Voor mij was het echt heel inspirerend. Uiteindelijk hebben ze zelfs Anke en mij ondanks het lage gevoel van ritme, aan het dansen gekregen. (midden in een kerk he!!) Ik kan er niet veel meer over zeggen want je moest er gewoon zijn. Het duurde wel lang van 9 tot 12 en de stukken zonder muziek leek zoals het in België is, dit hebben we dus stilzwijgend mee gevolgd.

We hebben ook eens zitten tellen, omdat we nu zoveel uren aan het doen zijn, plus elke week er een medical outreach bij, gaan we waarschijnlijk op het einde twee extra weken vrij zijn. (als iedereen zijn aantallen haalt natuurlijk, wat nog onwaarschijnlijk lijkt te zijn) maar het is in iedere geval een leuk vooruitzicht. :p

Tot slot, Elise dank u wel voor de leuke muziek op mijn iPod. Die heeft ons al vaak opgevrolijkt. Ook Robin en Hannah bedankt voor de leuke verrassingsbrieven. Rakwi leiding hoe is het met onze leden? Familie Moons hoe was palmemèt (palmenmarkt)? Geslaagd aan de Whatsapp berichten te zien. Voor beide families heb ik al souvenirtjes. :) hoe is het met mijn baby’s thuis (nora en moose)? Liesje wil jij goed voor ze zorgen? We hebben trouwens sinds deze week een hond, en ik heb zo lief gevraagd of we ook een kat kregen dat Mama Danny heeft beloofd om haar best te doen. JOEPI JOEPI JOEPI ik kan al niet wachten.

Tot snel :)