De laatste zullen de beste zijn

Deze week hebben we zowel fantastische als verschrikkelijke momenten meegemaakt.

Ik ben mijn blog kwijtgeraakt en had er al 3u aan geschreven dus ik ga mijn best doen om alles opnieuw te vertellen maar het zal waarschijnlijk niet zo uitgebreid worden als de eerste versie.

Laten we beginnen met iets leuk. Anke en Anouk hadden maandag een vroege dienst en ik en Kathleen probeerde zo lang mogelijk te slapen omdat we de nacht in gingen. Anke was die dag 4jaar samen met Dieter en ik stelde voor aan Kathleen dat we haar misschien konden verassen. We zijn naar de supermarkt geweest en hebben een cake gekocht. Deze hebben we versiert met confituur, banaan en aardbeien. Als ze terugkwamen bleek dat we geen betere dag hadden kunnen uitkiezen voor de verassing. Ze hadden namelijk een slechte dag op stage gehad. Maar de cake maakte het allemaal goed. :)

Rond 5u die namiddag vertrokken Kathleen en ik naar het ziekenhuis, ik had een zeer positief gevoel en dacht dat het allemaal leuk ging zijn. Ook dacht ik dat we veel gingen doen en de vrouwen goed konden helpen. Met andere woorden ik had er zin in. Kathleen daarentegen had er geen goed gevoel over. Ze had een slecht voorgevoel, maar hoopte dat er niets mis ging gaan met de baby’s.

We kwamen aan in het ziekenhuis en normaal was de eerste bevalling voor mij, maar ik was bezig met een vrouw te helpen met de borstvoeding. Het was dezelfde mama waar Anke die ochtend de bevalling van had gedaan en het kind had een open gehemelte. Dit betekent dat het drinken zeer moeilijk ging en de mama deed dan ook aan cupfeeding. Omdat ik daar bezig was, was mijn aandacht niet bij de mama’s in arbeid. Weer beviel er een mama in bed… Gelukkig was Kathleen net op tijd en heeft zij de mama geholpen en het kind opgevangen.

De volgende vrouw die moest bevallen lag klaar in de verloskamer en we deden een vaginaal onderzoek, wat bleek nu? Het kind was een onvolkomen stuit. Dit wil zeggen dat het kind met zijn poep eerst wordt geboren en de voetjes zijn niet naar boven opgeklapt. In België wordt er bij een stuit bijna altijd een sectio (keizersnede) gedaan. Zeker bij een eerste kind, zoals hier het geval was. Dit omdat de kans bestaat dat de lichaam van het kind geboren is, maar het hoofd vast blijft zitten in het bekken. Iedereen die een stuitbevalling doet, is hier een beetje bang voor. Wat je dan ook zeker niet mag doen, is het kindje aanraken omdat hij/zij dan verschiet en zijn/haar armen opslaat. Dit maakt de geboorte van het hoofd nog veel moeilijker omdat de doorsnede die dan moet geboren worden weer veel groter is. Als dit toch gebeurt, dient men eerst altijd de armen af te halen. Kathleen en ik hielden ons dus klaar voor een moeilijke bevalling en zette al het materiaal voor het kind te ondersteunen al klaar. De vrouw heeft driekwartier geperst voordat alleen nog maar het voetje eruit kwam. Uiteindelijk hebben ze dan natuurlijk de baby aangeraakt terwijl met we met hand en tand probeerden uit te leggen dat je dit zeker niet mocht doen en waarom niet. Uiteindelijk zag de dokter in dat we gelijk hadden en vanaf dat moment mochten we de vrouw zelf niet eens meer aanraken. Niet om aan te moedigen, haar hoofd te ondersteunen of te troosten. De vrouw had geen goede weeën en pas na driekwartier, wanneer de vrouw het voetje eindelijk eruit had kunnen persen, beslisten ze om de vrouw over te brengen. Hierdoor probeerden ze het voetje er gewoon terug in te duwen…. We waren allebei bang dat de armen van het kind al opgeslagen waren. Wat trouwens heel waarschijnlijk was. Net op het moment dat ze de vrouw gingen overplaatsen, kreeg ze betere weeën. Hierdoor hebben we beslist om toch verder te zetten met de bevalling. Er waren twee dokters in de kamer en vijf vroedvrouwen. De vrouw had nu goede weeën en ze perste het lichaam van het kind eruit. We hebben nog bijna ruzie met de dokter moeten maken omdat het kind zijn tweede uitwendige spildraai was aan het maken en de dokter het niet wou toelaten. Maar uiteindelijk was heel het lichaam geboren en heeft de dokter het kindje op de wereld gezet. Dit deed hij door zijn vingers in de mond van de baby te steken om zo het hoofd geboren laten te worden. Iedereen hield zijn adem in omdat de vrouw meer dan anderhalf uur had geperst en niemand wist hoe het kind eruit ging komen. De baby moest weliswaar even bekomen maar deed het al bij al snel heel goed. De opluchting die toen door de verloskamer ging, was onbeschrijfelijk. We voelde ons euforisch. Kathleen beschreef het alsof de Rode Duivels de winnende goal gemaakt zouden hebben.

Toen is het lange tijd rustig geweest. De vroedvrouwen sliepen en wij hielden een oogje in het zeil. Ik vond het niet erg dat ze sliepen, ze waren namelijk al de hele avond gemeen en luisterde nooit naar iets wat we zeiden of voorstelden.

Terwijl we wachten, hebben we ons bezig gehouden met allerlei kleine dingen. De vrouwen proberen te troosten als ze pijn hebben bijvoorbeeld. Ik vind het heel frustrerend dat we niet kunnen communiceren en dat de vroedvrouwen daar niet naar de vrouwen omkijken tot ze moeten bevallen. Ik vind dat communicatie voor een vroedvrouw een van de belangrijkste werkmiddelen is die ze kan bezitten. Ook denk ik dat het iets is wat ik goed kan. Nu ik het hier niet kan gebruiken, voelde ik me heel machteloos. Natuurlijk gaan we nog naar de vrouwen en proberen we ons te behelpen met een paar woorden Swahili, gebaren en blikken. Maar je zorg kan nooit zo goed zijn als die zou zijn in België. Ook met de hygiënische middelen heb ik het moeilijk. Ze wassen de bedden altijd met dezelfde spons af in hetzelfde bloedwater zonder zeep. We kuisen vruchtwater op met een emmer water en even later poetsen we met hetzelfde water stoelgang op. We kunnen onze handen ook bijna niet wassen want er is geen stomend water. We halen het water uit een ton die er staat met een kraantje, maar deze is zo vies dat het water dat eruit komt ook sowieso vies is.

Later die nacht begon een mama ineens heel fel te wenen. De dokter ging kijken en zei dat de hartslag van de baby laag was. Toen ik vroeg hoe laag deze was, negeerde hij mij. Daarom ging ik zelf maar eens kijken. De dokter kwam terug maar wou mij geen info geven. Ik zei moeten we het kind geen zuurstof geven als de hartslag zo laag is. Nog steeds wist ik niet hoe erg het was. Ik was zelf aan het voelen maar het was te druk en ik mocht de baby niet aanraken. Toen ging de dokter en vroedvrouw ineens weg. Ik probeerde dus tegen de mama te zeggen dat ze huid op huid contact moest proberen. Dit omdat ik nog steeds niet wist hoe erg het was, maar er wel van overtuigd was dat dit zou werken. Even later riepen ze mij en zeiden ze dat ik het kind moest meenemen. Ze gingen het zuurstof geven. Waarschijnlijk omdat ik dit gezegd had. Ik vroeg weer hoe laag de hartslag was omdat, als deze onder de 100sl/min was, we moesten beginnen reanimeren. Ik zei het er ook bij. Maar weer negeerde ze mij. Ik vroeg in totaal vijf keer. En toen had ik door dat reanimatie echt nodig was. Dus ik begon. Er was een vroedvrouw die me assisteerde met de beademingen. Kathleen was op hetzelfde moment in dezelfde kamer een bevalling aan het doen. We waren aan het reanimeren en tussendoor herevalueerden we het kind. Maar hij deed het steeds slechter en slechter. Ik was wanhopig. Het was immers het kindje dat Anke op de wereld had gezet. Hier was ze niet goed van want niemand verwachtte een schisis. Ik heb alles gedaan wat ik kon maar uiteindelijk zei de dokter dat ik moest stoppen met reanimeren. Ik weigerde dit eerst maar de vroedvrouw die me assisteerde hield ook op dus ik kon niet veel meer doen. Ik besefte dat het kind in mijn handen gestorven was en was hier echt niet goed van. Ondertussen was het andere kind al geboren en lag dit naast het dode kindje op dezelfde tafel. Ik kon dit niet over mijn hart krijgen dus ik hield het pasgeboren kindje vast. Ik vroeg of ik het kind aan de mama mocht laten zien maar dit mocht niet. We hebben er wel voor kunnen zorgen dat het kindje met de mama mee naar huis mocht. We moesten het kindje dat gestorven was weghalen en Kathleen vroeg of ik het wou doen. Maar ik kreeg het niet over mijn hart. Ik hield het pasgeboren kindje dicht tegen mij aan en vroeg of ze het kindje wou wegleggen. De tranen rolden over mijn wangen maar als ik het zelf moest doen, was het alsof ik het opgaf… De dokter zei dat het de mama haar fout was, omdat ze de baby geschud zou hebben bij de cupfeeding. Ik heb de voeding echter geobserveerd en wist dat dit niet waar was. Ik werd gewoon misselijk. De dokter zei dat de mama haar eigen kind ‘verdronken’ zou hebben (doordat ze met het kind heeft geschud, zou de melk in de longen terecht gekomen zijn). Dit terwijl het kindje eigenlijk gewoon is gestorven aan een hartafwijking. Vaak sterven deze kinderen binnen de 24u. Ik weet dan ook dat ik mezelf niets moet verwijten, maar ik vind het nog steeds moeilijk, en voel me toch nog verantwoordelijk. Het goede is dat we alles aan elkaar vertellen. Ik kan er dan ook goed over praten met de andere meisjes hier.
Kathleen en ik voelde ons zo slecht dat we overwogen om een taxi te nemen en naar huis te gaan in het midden van de nacht. Kathleen wou dit heel graag en ik ook, maar desondanks had ik het gevoel dat ze ons hier nodig hadden. Wij waren precies de enigste die moeite deden en die wisten en wat er moest gebeuren als er iets fout ging.

En gelukkig maar, want er liep er vroedvrouw voorbij en we hoorde ze iets zeggen van een verkeerde ligging. Dus we gingen kijken. Kathleen was eerst en ze zag dat het een navelstreng prolaps was (dit wil zeggen dat de navelstreng uit de vagina hangt. Dit is zeer gevaarlijk want als het hoofd deze plat drukt, krijgt het kindje geen zuurstof meer en sterft het.). Ik zei dat we dit gewoon zelf gingen oplossen. De vroedvrouw en dokter waren al de hele nacht gemeen geweest en hadden niks tegen ons gezegd. Er was die nacht al een kind in mijn handen gestorven en ik ging het niet opnieuw laten gebeuren met een ander kindje. Kathleen had haar handschoenen al aan dus ik zei hou het hoofd op. Ze deed een vaginaal touche en hield het hoofd op met haar vingers. De vroedvrouwen hadden de vrouw al wel op handen en knieën gezet (het enige goede wat ze die nacht hadden gedaan…), maar ze zaten ook te knijpen in de navelsteng. Hierdoor trekken de venen soms samen waardoor het kind ook geen zuurstof meer krijgt. We waren allebei heel boos, gefrustreerd en machteloos. Maar terwijl Kathleen het hoofd aan het opduwen was, probeerde ik de blaas van de vrouw te vullen zodat het hoofd omhoog zou worden opgehouden. Dan had Kathleen haar handen terug vrij om mij te helpen. Het vullen van de blaas moet met de grootste spuit die ze hebben en ze hadden enkel een kleine spuit van 10cc. Het was dus onmogelijk. Ik probeerde het ook met de infuusvloeistof maar ook dat ging niet… Uiteindelijk hebben Kathleen en ik gewisseld om de simpele reden dat mijn handen groter zijn en ik effectiever het hoofd kon ophouden om zo het kind in leven te houden. Ondertussen waren we met de vroedvrouwen ruzie aan het maken dat de vrouw zo snel mogelijk in een ander ziekenhuis een sectio moest krijgen.. In België zou je met zo’n situatie op vijf min in het OK moeten zijn. Maar zelfs dit ging op een Afrikaans tempo. Uiteindelijk gingen ze de vrouw overbrengen. Kathleen ging de brancard halen want eerst wilden ze de vrouw nog naar de auto laten stappen. Omdat ik nog steeds met mijn vingers het hoofd aan het opduwel was, moest ik mee op de brancard kruipen. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis kropen we op een andere brancard. We hadden verwacht dat er een team ons ging opwachten en hadden ook gezegd tegen de vroedvrouwen dat ze het zo moesten doorbriefen. Maar er was niemand. Daarom heeft kathleen zelf 300meter vol bochten en bergop de brancard voortgeduwd. Mijn hand was nog steeds in de vagina het hoofdje aan het ophouden dus Kathleen moest mij en de vrouw alleen omhoog duwen. Ze liep zo hard dat ze bijna moest overgeven als we er eindelijk waren. Ik riep op hulp, ik zei dat het kindje ging doodgaan. Ik voelde immers de hartslag van het kind iedere minuut trager gaan en niemand deed iets. De vroedvrouw en de bewaker waren ons aan het uitlachen zonder ook maar iets te doen.

We waren eindelijk in het ziekenhuis en zelfs daar stond niemand. We kwamen een dokter tegen en we vertelden wat er aan de hand was en wat er moest gebeuren. Het enigste wat de dokter zei, is dat we moesten kalmeren. Wij kwamen immers naar zijn ziekenhuis en moesten ons aanpassen aan zijn regels... Kathleen en ik werden gek. Als in echt gek. Toen ik in de auto zat, had ik even de slappe lach. Het was gewoon absurd wat er die nacht al gebeurd was. Het leek alsof we in een verborgen camera programma waren beland. Maar toen de dokter ook nog zo tegen ons deed, werden we gewoon allebei een beetje gek. Ik moest mijn hand uit de vagina halen waardoor het kindje het misschien niet zou halen. En weet je wat ze in de plaats deden? Ze hielde het hoofdje op met watten. Dat kan nooit gewerkt hebben. Dat is het laatste dat we weten want toen moesten we ineens weg. We mochten dus niet weten hoe het afliep. Ik vond dat verschrikkelijk omdat er al een kindje gestorven was.

Toen we terugkwamen had Kathleen nog een bevalling maar voor het hoofdje er was, werden de vroedvrouw en de dokter heel boos en hebben ze Kathleen geslagen. We waren zo ongelofelijk boos dat we weg zijn gegaan en het laatste uur niks meer gedaan hebben. Ze hadden het recht niet om haar te slaan, sowieso niet maar zeker niet na alles wat we die nacht gedaan hadden.

En dat was alleen nog maar de eerste nacht….

De volgende nacht was ook helemaal niet leuk. Er waren geen extreme dingen gebeurt zoals in de andere nacht maar de vroedvrouwen waren verschrikkelijk. De briefing was in het Swahili, toen we vroegen om vertaling, negeerden ze ons. Alles wat we zeiden of deden werd genegeerd. Het was heel frustrerend dus uiteindelijk hebben we gewoon een beetje op ons zelf gewerkt behalve de bevallingen die mochten we niet doen…. De vorige nacht ook niet trouwens. Toen waren er ongeveer 20 vrouwen bevallen op een nacht. Ze moesten zelf met twee in een bed liggen en wij mochten bijna geen bevallingen doen. Elk 1 per nacht… Niet dat het enkel om de bevalling gaat, maar wij doen er alles. De vroedvrouwen slapen en doen niks en als er dan een bevalling is, zeggen ze zelfs nog niks tegen ons, maar duwen ze ons weg.. .zeer frustrerend.

De volgende nacht was wel veel beter (het waren andere vroedvrouwen). Ze waren super lief en beantwoordden al onze vragen. Ook mochten we mee eten van hun eten, we hebben dan ook onze pannenkoeken gedeeld. Het was heel leuk en gezellig. Die nacht had ik een bevalling en het was een stuit maar ik had dit niet gezien omdat het kind voor een deel in de vliezen werd geboren. Het kindje was 34 weken dus het was geen moeilijke stuit bevalling. Ik deed de handelingen correct en het kindje was geboren. Maar dan voelde ik naar de buik en die was nog niet leeg… Er kwam nog een kindje… Deze was helemaal in de vliezen geboren. Dus we hebben die opengeknipt zodat ik de bevalling kon doen. Bleek, het tweede kindje was ook een stuit… En het mooiste van al, ik mocht de hele bevalling doen van voor tot achter. Ze hebben me gewoon laten doen en zeiden zelfs dat ik het goed had gedaan. Ik verschoot natuurlijk wel, ik had het niet verwacht en had ook nog nooit een stuit gedaan, maar het was gelukt en het was super leuk. Een van de kindjes was wel aan het kreunen, dus we hebben ze overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ze betere zorg konden krijgen.

Tijdens de nachten was ik zo moe dat ik soms dingen vroeg terwijl ik heel goed wist waarom dat was. Ook hadden we een ander besef van tijd. 14u is ongelofelijk lang maar we aten iets kleins om de twee uur zodat we altijd daar naar uitkeken in plaats van naar de ochtend. Ook lijkt het na een nacht allemaal niet zo lang te hebben geduurd omdat je de volgorde vergeet waarin dingen gebeurd zijn. Alleen die eerste nacht, ik denk niet dat ik die ooit vergeet…

Vrijdag hebben we voor de familie stoofvlees met frieten en een slaatje gemaakt. En als dessert appelcrumbel. Gewoonweg verrukkelijk. We hebben alle ingrediënten gaan halen op de markt en dan gekookt. Het was niet makkelijk als je met vier een ander recept maakt maar het is gelukt en het was echt super lekker. Iedereen was blij en we hebben voor 12 man gekookt dus das toch niet niks als je het mij vraagt..

Zaterdag was een zalige dag, we hebben allemaal marktjes gedaan. Dat doe ik ook vaak als ik met mijn gezin op vakantie ben dus het voelde echt aan als een dagje vakantie :) Ik heb enorm genoten en ik heb al veel souvenirs gekocht. Dat vind ik ook heel leuk omdat ik hou van pakjes kunnen geven. Ook hebben we alle vier hetzelfde kleedje gekocht maar dan in een andere kleur. :)

Ik ga jullie nog snel iets vertellen over de mentaliteit hier, de mama en papa van ons werken allebei niet denken we. De dochter die nog thuis is, doet alles. Wassen, koken, lunch maken, afwassen… de zoon poetst soms. De papa zit aan het hoofd van de tafel, toeval of niet ik zit altijd naast hem. Hij zegt zo goed als niks aan tafel en je moet alles voor hem pakken. Ik vind het heel vervelend want ik doe het dan (bijna als enigste) en dan doe ik het ook nog fout… Vorige avond hadden we de tafel gedekt en het eten gepakt, maar er was een pikante saus die we allemaal vergeten waren. Na ongeveer tien minuten staat hij zelf op om het te pakken want wij deden het niet. Dit omdat we niet wisten dat het er was… Hij kwam terug met de saus en deed het overal op zijn bord. Hij had echter in plaats van saus, de wortelsoep van de vorige dag gepakt... Dit om maar te zeggen hoe weinig hij van iets huishoudelijks weet, zelfs het eten dat hij bijna dagelijks eet… heel anders als thuis en echt om aan te wennen.

Ik wil nog zoveel vertellen over het leven hier maar ik ben bang dat jullie het al lang beu zijn om het te lezen dus dat zal voor een andere keer zijn.

Maar nog even voor Justine: “Ja met nagellak op u tenen voelt het echt alsof je op vakantie bent!”.
En voor Voke: “Inderdaad, Tanzania staat vol koffieplantages.”. Dat was trouwens mijn eerste vraag aan een Tanzaniaan (de taxichauffeur die ons van het vliegtuig haalde :p).

Tot slot vind ik het hier nog steeds geweldig, ben ik heel positief ingesteld, ben ik verbrand en sta ik vol blaren. Zoals jullie mij allemaal wel kennen dus.

Groetjes en tot snel