Week 7.

Het wordt afgezaagd, ik weet het maar we hebben weeral een enorm saaie week gehad. Op vlak van stage. Er zijn niet veel vrouwen bevallen bij ons. Maar het waren wel allemaal eerste kinderen. In de briefing hadden ze dan ook een probleem. Er kwamen veel te veel eerste kinderen naar Ngarenaro hospital en ze vroegen onze mening om hier een oplossing voor te zoeken. :p

Deze week werkte ik voor de tweede week samen met Anouk, ik vond dit zeer fijn, niet alleen omdat de samenwerking heel fijn is, maar ook omdat ik met haar in de kamer slaap. Na al die weken samen slapen vond ik het niet meer leuk om alleen te slapen. Wat we dus elke dag deden dat we werkten. We hebben dag of nachtshift en omdat ik nog nooit met Anouk had samengewerkt hadden we steeds verschillende shiften. Stiekem vond ik het dan ook heel fijn dat als ik wakker werd ’s nachts (elke tien keer per nacht..) ik wist dat ze er was en haar hoorde. :)

We hadden een hele rustige week maar van de laatste vrouw waar ik de bevalling van deed wisten we de zwangerschapsduur niet van. Ze had een kleine buik en toen het kindje geboren werd en ik het op de buik van de mama legde kon ik de ribben over mijn vingers voelen glijden. Ik zei dan ook direct tegen Anouk: “pas op dit is een zeer klein kindje”. En inderdaad, de hartslag van het kindje was goed maar het huilde of ademde niet. Ik heb afgenaveld en het kindje doorgeven aan Anouk ze had de beademingsballon al klaargelegd en deze moesten we gebruiken omdat de longen van het kindje nog niet open waren. Ik kon niet weg bij de mama, de placenta moest immers nog komen maar Anouk stond maar een meter verder en we bespraken mondeling wat we hoe moesten doen terwijl Anouk eerst de inflatiebewegingen en daarna de beademing uitvoerde. Het kindje heeft - ik denk - twintig minuten niet zelf geademd en de vroedvrouwen kwamen en zeiden haar dat ze zuurstof moest geven. Dit is natuurlijk belachelijk. Als een kindje niet ademt heeft het langs geen kanten zin dat je het zuurstof geeft. Gelukkig kon Anouk haar mannetje staan en liet ze zich niet wegjagen. Ze beademde het kind tot we zagen dat ze zelf adem haalde. Toen hebben we zuurstof gegeven. We hadden ‘geluk’, de hartslag van het kindje is steeds goed gebleven en toen we haar erboven op hadden gekregen. We hoorden ook dat het kindje een hartgeruis had. We zijn hier niet voor opgeleid dus het was zeer duidelijk. We vroegen om de baby te transfereren dit gebeurde niet tot het einde van onze shift. Zelfs niet nadat de dokter had gezegd dat het nodig was en ze het ons hadden beloofd. Ook had de baby nog steeds niet gedronken als we weggingen. Gelukkig hadden Kathleen en Anke nachtshift en we vroegen hun om te kijken of ze het kindje hadden getransfereerd dit was natuurlijk niet het geval. Wat hadden we dan ook verwacht??? Maar goed het kindje had ondertussen gedronken dus dat was al iets. En zo kunnen we ook niet meer doen als hopen dat het goed gaat komen. Voor dit kind dan voor de zovelen die we al geprobeerd hebben om te ‘redden’.

Zo ben ik bv. nog steeds het kindje van de eerste week niet vergeten dat niet dronk en die ze zo naar huis hebben gestuurd. Ik hoop dat ze op tijd naar het ziekenhuis zijn gegaan. Of op een ander manier van voeden zijn overgeschakeld. Zo heb ik hier een vrouw gezien met haar baby die zich heel geheimzinnig gedroeg. Maar uiteindelijk bleek dat de mama stiekem flesvoeding aan het geven was. Niemand mocht dit zien. Ik vond dit zo erg, waarom is het dat iedereen een norm moet hebben. ik begrijp dat het hier makkelijker is om borstvoeding te geven en het is sowieso beter. Maar als een mama dit niet wil, of hier waarschijnlijk niet kan, mag het geen schande zijn om flesvoeding te geven. Net zoals in België het geen schande mag zijn om te zeggen ik wil flesvoeding geven net na de bevalling als een moeder correct geïnformeerd is over beiden. Alsook het geen schande mag zijn als ze nog borstvoeding geeft na een paar maanden. De Wereldgezondheidsorganisatie raadt trouwens aan om tot 6 maanden uitsluitend borstvoeding te geven. Dit is lang, maar wie het zo lang doet wordt meestal afgestraft door de rest van de gemeenschap. Dit is zonde vind ik, een gezin nadat ze alle nodige info hebben gekregen zelf het recht hebben om te kiezen voor welke voeding ze gaan. Niemand heeft het recht om daar daarna over te oordelen.

Een vroedvrouw moet veel talenten hebben. Zo moeten we tegen stresssituaties kunnen en daar ook correct in kunnen handelen. Dat is een les die we hier zeker leren. Het is belangrijk om goed te zijn in communicatie, zo moet je zowel koppels geruststellen als recht in je schoenen staan als je iets wilt vragen of voorstellen aan een gynaecoloog. Ook moet je over een grote blaascapaciteit beschikken, zo proberen we hier niet te plassen tijdens de 14u durende nachtshift, omdat het vieze Franse wc’s zijn. Dit is me vrij goed gelukt, van alle nachten ben ik alleen mijn eerste nacht (de horrornacht zie blog 2) naar het toilet gemoeten. Toen moest ik zo dringend dat ik dacht dat als ik niet zou gaan ik zou flauwvallen. Ook moet je in België niet opeens naar het toilet moeten als een vrouw op het punt staat om te bevallen. Je moet geduld hebben, eindeloos geduld. Als de baby niet meer verder wil dan moeten wij wachten. En je moet er niet alleen zelf tegen kunnen dat het soms echt wel lang duurt. Je moet de vrouw die ongelofelijk veel pijn heeft en haar man die heel ongerust is over hun baby en zijn vrouw, het geduld aanleren. Je moet leren dat tijd relatief is in de verloskunde omdat je er gewoon geen grip op hebt. Ook is het echt handig als je snel kunt eten of goed tegen honger kan. Maar er is een punt dat echt wel iedereen eten nodig heeft. Zeker vrouwen. Dan is het gewoon heel handig als je snel iets in je mond kan stoppen en gewoon verder kan doen. We moeten goed in team kunnen werken. Het is belangrijk dat je uw patiënten goed kan overdragen aan uw collega’s en dat je ze vertrouwt met de rest van de zorg. Iedereen werkt anders, maar het is belangrijk om als het over patiënten gaat uiteindelijk een manier van zorg te kiezen en daar bij te blijven. Ook moet je als vroedvrouw je eigen grenzen kennen. Soms komen we in ons beroep situaties tegen waar we het niet mee eens zijn. Maar ook die mensen hebben recht op een goede zorg. Daarom is het belangrijk om je grenzen te kennen en te weten welke patiënten je beter kan overdragen. Ook moet je jezelf beschermen dat je niet te veel met het werk in je hoofd blijft zitten en af en toe kan loslaten. Maar misschien is dat geen punt van een vroedvrouw maar eerder één van mij.

Verder nog een klein verhaaltje over onze geliefde toyo’s (motorrijders) toen Anke en ik onze laatste nacht hadden moesten ze ons ‘s morgens komen halen. Dit hadden ze echter niet gedaan. Waardoor we ons gastgezin wakker hebben moeten bellen. En een andere oplossing moeten zoeken om thuis te geraken. Dit alles heeft meer als twee uur geduurd dus we waren niet zo goed gezind als we eindelijk konden gaan slapen. Ons gastgezin was ook heel boos en ze hebben ander toyo’s voor ons gezocht. Ze moesten voldoen aan volgende voorwaardes. Ze moesten veilig rijden, allemaal een helm hebben en voor ons ook allemaal een helm hebben, bij elkaar blijven bij het rijden en bovenal ze mochten onder geen voorwaarden stinken. Wij vonden dit zeer goede voorwaardes, zeker de laatste. Ze hebben erna nog een paar preken gekregen van onze ‘mama’ en nu zijn de vaste drivers zo op hun hoede dat, als ze nieuwe mensen meenemen en die rijden onveilig ze boos naast de andere gaan rijden en zelf een hele preek geven. Hilarisch als je het ons vraagt. Maar misschien ook wel goed want soms is het echt wel heel gevaarlijk.

Voor de rest heb ik deze week eigenlijk heel veel met mijn hoofd in België gezeten. Dit omdat vrijdag de deadline was om onze bachelorproof een laatste keer te laten verbeteren. Ondanks dat ik normaal niks meer moest doen heb ik er toch nog heel wat werk in gestoken. Dit kwam met de nodige stress natuurlijk. Maar het voordeel hieraan is dan weer dat de week weeral voorbij is en vandaag over 30 dagen ben ik al weer thuis. Ik ben bang dat de tijd te snel gaat, maar langs de andere kant gaat het heel fijn zijn om iedereen weer terug te zien.

Hierbij zeg ik dan weer, tot snel (het begint nog echt te worden ook ;) )