Plan X

Het tij is aan het keren. Kathleen en Anouk hebben een fijne week nachten achter de rug. Ze hebben zelfs een bevalling mogen doen van een vrvr die ons nooit of te nimmer iets liet doen (al was deze vrouw wel HIV positief). Dus positief of negatief dat kan je zelf wel uitmaken…
Maar over het algemeen is het echt wel beter, Anke en ik hadden deze week vroege shift. We hebben heel veel gepoetst (weeral)… maar we hebben ook een paar bevalling kunnen doen. Ik zit nu aan 29 bevallingen en ik heb de volgende twee weken nachten. Misschien zit ik na die twee weken wel aan mijn 40.

Maandag morgen begonnen Anke en ik aan onze eerste vroege samen. We hadden allebei slecht geslapen. Het had de hele nacht geregend en niet zomaar een klein beetje, maar het leek alsof ze bakken water uit de lucht gooiden. Non-stop. Toen we moesten vertrekken, hebben we even getwijfeld om een taxi te bellen. Maar het zou waarschijnlijk altijd zo gieten. Dus als we altijd een taxi zouden bellen zou het zeer duur worden. Ons Chiro-instinct nam het over en ik zei tegen Anke: ‘We doen gewoon alsof we door een slecht stuk op tweedaagse gaan.’. Toen we eenmaal vertrokken waren, viel er van de weg niets meer te herkennen. We zagen niet waar we onze voeten neerzetten en langs beiden kanten van de ‘weg’, of wat er van over was, stroomde een soort waterval naar beneden. Nog steeds was het heel fel aan het gieten. Ik veranderde mijn woordkeuze en de tweedaagse werd een hele sterk stromende beektocht. De weg lag vol rotsen dus het is een beetje gevaarlijk als je niet kan zien waar je je voeten zet. Maar we kwamen veilig aan bij de Dala Dala stop. Toen we in het busje stapten waren alle ander mensen wonder boven wonder wel nog droog. Ik vraag me nog steeds af hoe ze dat gedaan hebben. Wij waren nat tot op ons ondergoed.

Op verloskundig vlak is er niet zo veel gebeurd, dus ik weet niet goed wat ik moet schrijven in deze blog. Ik heb wel twee baby’s op de wereld gezet die iets speciaals hadden. De ene had een navelbreuk. Zowel Anke en ik dachten dat het kind geopereerd moest worden. Maar nee…hier blijkt dat normaal te zijn... Het tweede kindje werd geboren met twaalf vingers en twaalf tenen. Hij had aan elk lidmaat een extra vinger of teen maar deze zonder bot.

Het is heel fijn om met Anke samen te werken. Het lijkt alsof we op hetzelfde niveau denken. Zo was er bv een vrouw die heel veel dorst had, maar zelf niets bij had en niets kreeg van de vrvr. Daarom hebben we haar stiekem infuusvloeistof gegeven. Anke stond aan de deur op uitkijk en ik liet de vrouw drinken. Als er iemand kwam deden we het snel weg. Zo heeft de vrouw een liter infuusvloeistof leeg gedronken. Voor alle duidelijkheid, we hadden de vrvr’en hier ook al dit infuusvloeistof zien drinken hoor :) Hoezeer we de meeste vrouwen ook zo goed mogelijk willen helpen, toch zijn er ook soms momenten waarop we allebei ons geduld verliezen. We hadden een bevalling en de vrouw perste niet goed. Ze was ook al vier uur heel hoog aan het schreeuwen. Niemand vond het leuk, dus wij mochten haar opvolgen. Maar de bevalling vlotte niet en de harttonen waren eveneens niet goed. Uiteindelijk stonden er toch vijf vrvr een dokter en wij twee rond. We zagen het al van ver aankomen. De vrouw ging een vis-a-tergo krijgen. Ze hadden te lang gewacht omdat de dokter er was en ze een goede indruk wilden maken. Maar de vis-a-tergo’s hier lijken meer op hartmassage op de buik… Anke stond aan de verkeerde kant en ze zei tegen mij: ‘Eva, hou u klaar. Als ze een vis-a-tergo gaan doen, zorg dan dat jij die doet!’. Ik zei: ‘Maar ik heb dat nog nooit gedaan!’ ‘Ik ook niet!’, zei ze, ‘maar dat is sowieso beter dan dat de vrvr’en het hier doen.’. Ik ben dan klaar gaan staan en inderdaad niet veel later gingen ze het doen. Ik vroeg of ik het mocht doen en dit was ok. Zo heb ik dus mijn eerste vis-a-tergo uitgevoerd. Het was goed gelukt. We hadden al alles klaargezet voor reanimatie maar dit was gelukkig niet nodig. Het kind kwam er wonder boven wonder goed uit. Elke bevalling gaat nog steeds gepaard met heel veel adrenaline en telkens ben ik weer blij wanneer ik het kind hoor wenen. Zeker hier is het een grote geruststelling, maar nu waren we toch wel heel opgelucht.

De hele verloskamer en alle ramen hadden we vorige week al gepoetst. Maar op de warmte lamp en de kast had ik een stoflaag ontdekt van minstens 5cm dik. Ik had mijn allergie medicatie niet bij, dus op dat moment konden we het niet poetsen. Deze week hebben we dat wel gedaan. Na een heleboel allergie medicatie ingenomen te hebben, gingen Anke en ik aan de slag. We begonnen met de lamp. Het was echt verschrikkelijk vuil. Niet bevorderlijk voor mijn “smetvrees”! Er lagen eveneens dode insecten tussen enzo. Verschrikkelijk! Die verwarmingslamp was trouwens ook kapot dus ik overwoog om ze eraf te halen. Toen zag ik dat er een schakelaar op de lamp zat, en wat blijkt… de lamp was niet kapot…ze stond gewoon af. Weeral een moment om nog gekker te worden. Maar goed, we hadden het gemaakt en alle vrvr waren blij. Ook vonden we een doos op de kast die er stond. Vol stof, maar toen we zagen wat erin stond waren we versteld. De doos lag vol procedure boeken, boekjes met informatie voor vrouwen over soa’s en HIV helemaal uitgewerkt en al. Maar ook heel veel condooms, naalden, verschillende ontsmettingsmiddelen, handschoenen,… heel heel veel. Het ergste was, dat het meeste al lang vervallen was. De mensen die de doos in elkaar hebben gestoken, hebben er enorm veel werk aan gehad en het is erg om te ontdekken dat ze er dan niks mee doen. De dingen die gedoneerd waren, liggen in de hoeken van de kamers onder een dikke laag stof zonder te gebruiken. Dus we wisten niet goed wat we zelf moesten geven als we weg zouden gaan. Tot Anke en ik maandagmorgen op stage kwamen, en in de verloskamer aan het poetsen waren. Ineens had ik door dat naast mij op de pompbak een dood kindje lag. Mijn hard brak. Ik zei het tegen Anke zonder naar het kindje te kijken. We hebben het kindje op een betere plaats gelegd. Op dat moment kwam Anke met het goede idee om een soort van rieten mand cadeau te doen. Met een mooie binnenbekleding om de kindjes in te leggen die gestorven waren tot ze mee naar huis gaan. Ook projects vond het een goed idee. We gaan met de hoofd dokter praten omdat hij misschien dingen kan aanraden. Toen we het kindje vonden zaten we in een tweestrijd. Ik vond het verschrikkelijk en het lichaampje was zo slap in mijn handen dat het bijna gruwelijk leek. Maar toch wilden we graag kijken naar het kind. Dit omdat, als we ooit een bevalling moesten doen van een kindje dat al gestorven was in de buik van de mama, we voorbereid waren. Ik voelde me schuldig om de baby als leerobject te gebruiken. Maar ben wel blij dat we dat gedaan hebben. En we gaan een oplossing zoeken voor de kindjes die overleden zijn. Het enige wat we verder kunnen doen is hopen dat ze het gebruiken.

Jullie weten ondertussen dat we de hele tijd worden aangesproken op straat. Zeker als we de Dala Dala moeten nemen op het grote plein. Vanaf het moment dat je de bestemming uitspreekt vanwaar je naartoe moet, komen er tien mensen tegelijkertijd op u af. Ik heb vaak een lage bloeddruk en zeker als we de vroege shift hebben, ik moe ben, het warm is of we de hele tijd hebben rond gelopen. Dit was eens zo erg dat ik heel veel moeite moest doen om in de Dala Dala te geraken. Kathleen was toen bij me. Ze vroegen waar we naartoe moesten terwijl ze mij aanraakten. Ik haat het dat ze hier zo handtastelijk zijn. Alle mensen komen op je af. Ze willen met je praten en gaan niet weg…ook al vraag je het drie keer op een normale manier. Ik moet eerlijk toegeven, ik verlies er heel snel mijn geduld mee. Maar de rest weet ook dat ik dat absoluut niet leuk vind. Ze lachen weliswaar met me als ik uitval tegen een ‘hulpvaardige meneer’ die ons de weg wild wijzen en ons na 15 minuten nog altijd niet met rust wilt laten. Ik zeg dan altijd helemaal gefrustreerd: ‘NO THANK YOU, WE DON’T NEED YOU!!!!’ Maar als puntje bij paaltje komt zorgen ze ervoor dat de vervelende mensen mij met rust laten. Die ochtend was ik echt helemaal niet goed. En Kathleen zei, riep eigenlijk: ‘Ok, ik vertel waar we naartoe gaan, als je haar niet aanraakt!’. Ineens weken de 15 mannen die rond ons stonden uiteen en maakte plaats voor ons. Er was er eentje die ons de weg wees naar de dichtstbijzijnde Dala. Hij zei zegen iedereen terwijl hij achterwaarts gebukt naast ons liep: ‘DON’T TOUCH MY SISTER!’ Absoluut hilarisch ook al viel ik bijna flauw :p

Ook willen alle mannen met ons trouwen en alle vrouwen ouder dan 40 willen dat we hun schoondochter worden. Dit zorgt eveneens voor grappige momenten. Ze doen in het ziekenhuis heel gemeen, maar vijf min later zeggen ze dat ze een heel knappe jonge zoon hebben en willen ze dat je met hen op date gaat. Er was eveneens een jonge man die de briefing in het Swahili deed en nadien vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had. Ik bedankte hem, en zei dat ik het zou appreciëren dat ze de briefing in het Engels zouden houden in het vervolg. Ook vroeg ik voor een korte uitleg. Ik was stiekem onder de indruk dat ik het zo durfde zeggen in een kamer met meer dan dertig mensen waaronder verschillende dokters. Maar de Tanzanianen zijn van niks onder de indruk. Het enige wat hij me achter de briefing vroeg was of ik een vriend had en of ik wou daten met hem. Als ik zei dat dit onmogelijk was omdat ik een vriend had, was zijn antwoord dat ik een mens was. Die veranderen. Ik was toch geen steen zeker, alleen stenen veranderen niet. Dat is een van de weinige uitleggen die ik krijg om dan toch maar te trouwen met die mannen. En oh wat ben ik blij dat ik Robin heb en altijd kan zeggen: ‘Ik ben bezet, maar misschien moet je het eens met haar proberen…zij is nog vrij!’ ;)

Soms weten we niet of onze gastfamilie blij zijn met ons of net niet. Ze zijn heel vriendelijk. Maar soms spreken ze een hele maaltijd in het Swahili of we worden verplicht te douchen en mogen ons niet aan de lavabo wassen. Of we krijgen een extra schep oegali opgeschept en mogen pas van tafel als het op is. Maar langs de andere kant is ze ook heel bezorgt. We hebben op de moto’s gereden en het was een keer heel gevaarlijk. Ze reden veel te snel, ik vloog er bijna af en ze reden door het rood. Dan heeft ze tegen ons gezegd dat we dat altijd moesten vertellen want ze wil niet dat er iets met ons gebeurd. Ze heeft de motor rijders dan ook goed onder handen genomen. Ik had er bijna compassie mee…Toen we met bloemen thuiskwamen voor haar voor Pasen was ze dan ook heel blij. Ik denk dat we het ons niet te veel mogen aantrekken en dat het vooral de cultuur is.

Door hier te zitten weten we hoe goed we het hebben. Ik ben iemand die, denk ik, een realistisch wereldbeeld heeft. Ik weet dat in België leven een luxe is, ik weet dat we een goede sociale zekerheid hebben alsook een ziekteverzekering. Ook lees ik veel over oorlogen en andere verschrikkelijke dingen die mensen aan elkaar aan doen. We werken in een ziekenhuis en het is bijna onmenselijk om daar te bevallen. Ik weet dat we het goed hebben, maar hier word je echt nog eens met je neus op de feiten gedrukt. De zoon was altijd met ons aan het lachten en veel aan het praten met ons. Maar nu was het twee weken veel stiller. We vroegen wat er aan de hand was en hij zei dat nu dat wij er waren hij het moeilijk had om zijn ‘lot’ te aanvaarden. Hij wil graag weg uit Tanzania, zeker nu hij ons ziet en weet wat voor een mogelijkheden we hebben. Ik vind het heel erg. Zeker omdat je weet dat wij het zo goed hebben.

De titel van mijn blog is Plan X. Dit omdat Anouk het moeilijk had en ik kwam samen met Anke op het idee om een verwendagje te doen. Zowel Kathleen en Anouk maken zich heel graag op en missen dit. Het was dan ook heel grappig om dit te organiseren omdat zowel Anke als ik hier niets over wisten. We hebben dan ook hulp vanbuiten ingeschakeld (dankuwel Seline!), want als het aan ons lag maakte we een advocado-masker en klaar is kees. Maar nee blijkbaar moet je u gezicht wassen, scrubben, masker en dan nog een of andere creme gebruiken. Gelukkig dat we het gevraagd hadden, want de andere waren onder de indruk van onze kennis ;p. We waren de dag begonnen met een ontbijt. Terwijl we de meisjes in hun kamer opsloten,(dit was natuurlijk niet gelukt. Ze waren wakker geworden en vroegen of dat wij het waren. Anke en ik keken naar elkaar en barsten in een proestend lachten uit. We zijn zo weggelopen) maakten we dit ontbijt ook klaar. Ze dachten dat dit het was. Maar toen we ontbeten hadden liepen we snel terug naar ons huisje en deden we daar de deur op slot. We hadden iedereen zijn schmink, cremes, juwelen,…op de tafel gezet (de avond ervoor hadden we goed gekeken waar ze deze hadden gezet :p). We hadden die van Anouk en Kathleen wel nodig anders konden we amper vijf dingen om op tafel zetten. Toen ze binnen kwamen vonden ze het helemaal geweldig. Anouk heeft iedereen geschminkt en ik deed iedereen zijn haren. We deden onze kleedjes aan hebben foto’s getrokken. Gedurende de dag zorgde Anke en ik voor verschillende hapjes en drankjes. Alleen de bananenwijn viel tegen. Dit bleek bier te zijn dat alleen naar gist smaakte :p. We zijn ‘s avonds nog gaan eten. Het was een heel fijne dag en Anouk en Kathleen vonden het heel fijn. Dat maakte het voor ons super leuk. We zijn aan de voorbereidingen een week bezig geweest. Maar het was echt super leuk om te doen.

Ook had in nog een eigen verassing bedacht. Ik had al van in Belgie. Chocolade paaseitjes in mijn valies verstopt. Gisteravond was ik zeer lang opgebleven en had ze verstopt. Deze ochtend was de rest heel verbaast. Ze hadden dit niet verwacht. Weer een geslaagde verassing. En ze vielen enorm in de smaak. :)

Deze week hebben we terug op de moto’s gezeten. Met ons lang kleed. Dat was ook een geweldig zicht. Maar wel heel fijn. Ik ben fan van de motors! Ze zijn snel en je moet niet wachten en het is gewoon leuk om erop te zitten.

Onze ‘zus’ in het huis heeft deze week vlechtjes laten maken in haar haren. Ineens kreeg ik dan ook het idee om mijn haar ook te laten vlechten. Maar even voor de duidelijkheid, niet op mijn hoofd ingevlochten. Het blijft twee tot drie weken. Dus zeg nu zelf, wat heb ik te verliezen. Ik zou het graag proberen en als het lelijk is, is het niet erg! Dan maak ik even wel wat minder foto’s. Ik ben hier een keer en nu heb ik de kans. Dus een vraag voor jullie allemaal zou ik het doen of toch maar niet?

Groetjes en tot snel