Gehandicapt gaat ook ;)
Door: Eva Lambrechts
Blijf op de hoogte en volg Eva
11 Mei 2015 | Tanzania, Arusha
Nadien gingen we nog naar een internetcafé om met Robin te skypen, want de wifi in het hotel was stuk, maar dit is jammer genoeg niet gelukt. Ik deed facebook open en ondanks dat de meisjes hier gezegd hadden dat ik niet op de groep van de Bachelorproof mocht gaan kijken deed ik per ongeluk een voorbijkomend bericht open. Hier stond een hele nieuwe werkverdeling in. Het was allemaal even te veel want van niks doen in Tanzania was al langer niks meer waar, de volgende dag zat al vol gepland dus ik heb die nacht bijna de hele nacht doorgewerkt om toch al een klein deeltje van alle dingen af te krijgen. Maar goed. Gelukkig was het allemaal snel vergeten na de mosshi trip.
Deze hadden we op woensdag en donderdag gedaan. We vertrokken woensdag morgen naar de hotsprings, we waren er bijna na moesten nog 20minuutjes rijden. (Afrikaanse tijd dus) na een uur en twintig minuten kwamen we in het woestijnlandschap een heleboel struiken tegen. We reden erdoor en kwamen uit aan een soort meer. Het was vier tot vijf meter diep maar toch kon je perfect de bodem zien, het was echt prachtig. De omgeving was kei mooi, het water was heel mooi en warm. We hebben daar twee uur en half ingezwommen aan een stuk door zonder kou te krijgen. We klommen in en uit het water, waar we altijd heel voorzichtig moesten zijn want er zaten vissen in die beten. Ze hebben mij ook echt hard gebeten op een plaats waar ik al een wonde had op mijn voet. Vanaf dat moment spatte we het water zo hoog mogelijk op zodat de vissen weggingen als we uit het water gingen. We hadden een slinger touw om in het water terecht te komen. Dit was heel erg leuk allemaal.
Nadien mochten we onze bed en breakfast bekijken, hier hadden we allen erg naar uitgekeken, zo konden we terug warm douche en zeg nu zelf een erger ontbijt als toostbrood met boter kon het niet zijn. We keurde de kamers goed zonder er echt naar te kijken. Wat duidelijk niet zo slim was, de kamer van Anouk en mij was echt verschrikkelijk, de kraan was kapot het WC werkte niet en er was geen warm water, ook niet bij Anke en Kathleen. Toen ik hierom ging vragen stond Anke al onder de douche en toen bleek dat we het pas ‘s avonds laat gingen krijgen heeft ze zich toch maar zo gedoucht :p ‘s avonds gingen we uiteten, Anke en ik hadden weer gedeeld en we hadden echt iets super lekker: een soort soep met heel veel groenten en zeevruchten in dat met verse tortilla’s; echt verrukkelijk. Het enige jammere was dat een van onze twee gerechten en Anouk haar gerecht al een half uur op waren voor ze ons ander gerecht en dat van Kathleen brachten. Tja dat zal ook wel Afrikaanse charme zijn zeker :p we hadden een leuke avond.
Tijdens het eten, echter, deed mijn elleboog pijn. Zoals jullie weten is er altijd wel iets mis met mij. Dus ik hechtte er niet echt veel belang aan. Tot het zo veel pijn deed dat ik mijn arm in geen enkele manier meer kon bewegen. Toen ik ‘s avonds in de spiegel keek was er een dikke bol op aan de binnenkant van mijn arm en het deed echt pijn, een misselijkmakende pijn. Met het oog op de volgende dag een tocht naar de watervallen heb ik maar onstekingsremmers ingenomen die Kathleen gelukkig bij had. En maar goed. De volgende dag was het nog veel erger. Ik had mijn arm geïmmobiliseerd. En heb de wandeltocht gedaan met de stok die we kregen in mijn linkerhand. Het was natuurlijk super hard aan het regenen en ik was mijn regenjas vergeten. Ik was dan ook doorweekt voor we bij de waterval aankwamen, het was wel echt heel mooi. Heel de natuur was super mooi en de wandeling duurde even, alles was heel modderig en zoals je weet heb ik geen evenwicht en val ik de hele tijd. Dat de dominante hand vast zat hielp natuurlijk voor geen meter, ik schoof de hele tijd uit, maar dat was het allemaal waard J Eenmaal bij de waterval werden we allemaal nat van de kracht van het water. Maar dat maakt allemaal niet uit. Het was zo mooi en de kracht van de natuur liet zo een indruk achter. We stonden allemaal verbaasd. De terugweg ging een stuk vlotter niet alleen ik was doorweekt, maar iedereen van bij de waterval te staan. Vlak voor we terug bij de auto waren kwamen we een klein hutje tegen, daar leerde we alles over de geschiedenis van koffie. En uiteindelijk mochten we zelf koffie maken, we hebben zelfs alle 11 stappen doorlopen van de bonen die van het veld komt tot degene die we kapot stampen in een grote houten kom. Toen kwam het moment van de waarheid, we hadden een probleem. Niemand van ons lustte koffie. Dus we konden ook niet vergelijken of deze nu lekker was of niet. Met een bang hart vertelde we het tegen de man. Maar hij zei dat het geen probleem was. We kregen een beetje koffiebonen op onze hand gelegd met rietsuiker en inderdaad, dat was echt lekker! En toen we de koffie echt gingen proeven bleek dat we het allemaal fout deden. Je moet eerst je water koken en dan in het kokende water de koffie bij doen en dat ook nog een paar minuten laten koken. Hierna mag het pas gefilterd worden. Of het nu aan de kou, het handmatige proces of de manier van koken lag. We proefden de koffie en het was heerlijk. Iedereen van ons lustte het, ondanks dat we alleen suiker hadden om het wat zoeter te maken. Het was een hele romige smaak. Kortom echt lekker. Toen deden we onze bestelling. Iedereen wou wat mee naar huis nemen en we begonnen opnieuw maar nu alles in grote dosissen te maken.
De terugweg was ook nog een heel gedoe. We stopte op een plaats waar ze bananenbier hadden. Hier kan je niks meenemen als souvenir voor de jongens. Dus we dachten België bierland, dat nemen we mee. Wat bleek nu, het was een zelfgefabriseerd brouwsel dat je in bekers kreeg. Je kon het dus niet meenemen want het bleef maar drie dagen goed. Jammer, maar we besloten het toch te proeven. In tegenstelling tot de koffie was dit echt verschrikkelijk. We moesten drie slokken drinken want dan zou het lekker zijn, ik dacht het niet. Het werd alleen maar erger en erger. Onderweg zijn we nog vastgelopen in de modder en de ABS van de auto viel uit. Redelijk gevaarlijk als je bedenkt dat het rijden op sneeuw even erg is als het rijden op deze modder was. Maar goed we zijn veilig terug thuis geraakt en het was heel leuk. De volgende dag was de pijn in mijn arm veel beter, maar toen begon de andere omdat ik die overbelast had zeker. Ik begon een beetje in paniek te geraken,want ik had ze echt nodig om verder te werken aan mijn Bachelorproof. Dit heb ik dan maar op de rest van mijn onstekingsremmers gedaan.
Vrijdag konden we niet werken voor school want de stroom lag overal uit. Dus toen zijn we maar allemaal dingen gaan regelen die we nog moesten doen voor we naar huis gingen. Zoals naar onze kleedjes kijken die we hadden laten bestellen. En de dekens voor het ziekenhuis kopen, omdat ze het kistje niet meer wilde hebben. Niemand van ons vond dit leuk, maar we hebben besloten om de dekens toch te geven voor de vrouwen die er liggen. Uiteindelijk hadden ze zelfs eisen gesteld over welke soort dekens. Dus hadden we niks meer te zeggen in onze keuze maar goed het is voor de vrouwen. En mijn enige voorwaarde was dat we de dekens er zelf op zouden leggen. Want ze houden alle nieuwe dingen in de bureau. Zo staan daar drie elektrische bloeddrukmeters, verschillende steriele sets instrumenten, een reanimatiekoffer… en nog veel meer. Al het materiaal wordt niet gebruikt en onze dekens zouden daar ook terecht komen. Maar ik bedacht als we ze zelf op de bedden leggen zijn ze toch te lui om het er terug af te halen. Dus dat is redelijk veilig ;)
Voor de rest heb twee dagen in het Wi-Fi café zitten werken aan de bachelorproef en dat gaan we de komende week nog vaak doen. Maar zaterdag vertrekken we op safari en daarna gaan we naar Zanzibar. Dit wordt zeker en vast heel leuk allemaal J
Groetjes en tot snel
-
12 Mei 2015 - 00:00
Rita Moons:
hey Eva klinkt allemaal weer heel speciaal en leuk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley