Troubles in Paradise
Blijf op de hoogte en volg Eva
03 Mei 2015 | Tanzania, Arusha
Hierbij geef ik jullie een beetje meer uitleg. Het was nogmaals een saaie week. Ik heb hier 26 bevallingen gedaan. Wat veel is op acht weken tijd. Maar in het begin had ik pech, ik mocht bijna nooit een bevalling doen. Elke keer duwde ze ons weg en waren ze boos. Tegen de tijd dat we hun vertrouwen hadden gewonnen, waren er niet meer zo veel vrouwen. Niet veel is twee tot vier per nacht van 14 uur, al waren er ook verschillende dagen dat er echt niks te doen was. Tegen de dagen en nachten toen we nog niks mochten doen en er 20 vrouwen bevielen. Het is helemaal niet erg omdat ik uiteindelijk 45 bevallingen heb mogen doen. Alleen jammer van al de tijd dat we niks zaten te doen. De laatste dag dat we naar stage zijn gegaan (we gingen onze feedback papieren toen ook laten tekenen en afscheid nemen), is het compleet mis gegaan. Er is een enorme miscommunicatie gebeurd na een fout handelen van ons. Het is jammer want het is helemaal uitgemolken en uiteindelijk had de dokter die ons tegen onze voeten gaf geen gelijk meer, maar verdraaide hij de feiten. Het is jammer want het was onze laatste dag en zoals jullie weten, vind ik ruzie verschrikkelijk. We hebben beslist dat we de volgende dag gingen terug gaan om goed te eindigen. Iedereen alleen Anouk niet omdat zij haar ouders ophaalde :)
Maar goed dat hadden we gehad en toen kon het leuke deel van de week beginnen. De ouders van Anouk kwamen en het was zalig! Eerst kreeg iedereen een persoonlijk pakketje en omdat ik maandag jarig ben, krijg ik het meeste pas op die dag. Heel gemeen van mijn ouders en zussen als je het mij vraagt… :p Het was een hele fijne dag, als iedereen bekomen was van het weerzien of kennismaking in mijn geval, gingen we op stap om onze stad te laten zien. We gingen langs de marktjes en het ziekenhuis. Hier waren ze niet goed van. Eigenlijk deed het deugd dat iemand het begreep dat het niet zo vanzelfsprekend was wat we doen hier. Ze waren echt geschokt. Ik vond het raar dat wij dit niet hadden gehad bij het aankomst! Dit hebben we voor een groot deel te danken aan meneer Peeters. Hij heeft ons er goed op voorbereid. Wat goed is want hierdoor heb ik zo goed als geen last gehad van de ‘cultuurshock’ dat is iets wat ik wel ga hebben als ik terug ben vrees ik. Maar het is een goed teken dat wil zeggen dat ik hier alles goed vind behalve de boter ‘s morgens. ‘s Avonds namen we afscheid om de volgende ochtend vroeg elkaar terug te zien om naar Snake Park te gaan. Een park waar ze allemaal slangen en andere dieren houden die je tegen betaling kan bezoeken. Maar het geld van de inkom is voor de mensen die gebeten zijn, ze komen daar naartoe en krijgen gratis een behandeling een goed doel en een fijne activiteit. We mochten gratis binnen en er kwam een gids mee. Heel raar maar leuk. De rondleiding was heel interessant en echt leuk, zo hebben we allemaal een slang vastgehouden, babykrokodillen gezien, reuze schildpadden en heeft een aapje de papa van Anouk ‘ontvlooit’ :p Nadien gaven we de gids een tip van 30.000 shillling. We hoopten dat dat genoeg was omdat we geen inkom moesten betalen. Aan zijn antwoord hadden we al snel door dat we echt wel meer als genoeg was, want hij zei ons dat we zeer vrijgevig waren geweest :p In de namiddag zijn we gaan zwemmen en hebben we lekker gegeten. Zalig! Nadien nog gaan eten bij kahns bbq, natuurlijk dat moesten ze gedaan hebben ;p het waren twee zalige dagen. Maandag zijn ze terug van safari en komen ze nog een dagje naar hier voordat ze naar Zanzibar vertrekken dus dat word ook een leuke dag denk ik.
Voor de rest zijn we donderdag op outrech gegaan. We moesten nog wat wachten in de office voor we vertrokken en ik besloot om nog snel mijn mail na te kijken. Ik had een mailtje van onze begeleidster van de bachelorproof. Ik heb al verschillende keren vermeld dat ik er toch wel ongerust over ben. Vanaf het begin dat ik hier was heb ik motiverende berichtjes achtergelaten, maar ik wist niet goed hoe ver we stonden. Na motiverende berichten zijn er ook een paar vragende en uiteindelijk zeer gefrustreerde berichten gepasseerd. Ik was er zeker van dat de groep wel verder werkte, maar ik zag niet echt wat er aan het gebeuren was. Niet zo makkelijk, maar goed. We hadden onze laatste versie mogen doorsturen vorige vrijdag, maar het was nog verre van af. Ik checkte dus mijn mail en we hadden antwoord van onze leerkracht. Hierin stond dat we mogelijks konden buizen als we zo bleven verder doen……. Ja ik was er echt niet goed van, vooral omdat ik het eerlijk gezegd had zien aankomen en ik was de enige precies. Ik keek op onze groep op facebook om te kijken of de rest het al gezien had. Dit was het geval maar het leek alsof ze het weer niet zo ernstig oppakte. Ik weet dat iedereen van ons heel hard werkt. Maar het is niet makkelijk omdat ik er geen vat op heb. Soms lijkt het dan ook dat je aan steen vaste muren trekt zonder resultaat. Al weet ik dat dit niet echt is. Al is het soms niet zo makkelijk. Ik las de mail en ben weggelopen uit de office. Ik moest even mijn hoofd leegmaken, ik wou niet meer op outreach. Ik wou alleen nog maar naar een internetcafé gaan en alles oplossen. Al ging dit natuurlijk niet. Ik ben meegegaan en iedereen was heel lief voor mij. Ik zei om te lachten (wenen had ik al genoeg gedaan en dat hielp ook niks) geef mij maar gewoon een hele dag een baby in mijn handen en het komt allemaal wel goed ;). Daniela, het Italiaanse meisje van ons gastgezin, was ook mee en ze had clownsneuzen bij en ballonen voor de kinderen, dit was geweldig. Eerst huilden ze allemaal omdat ze dachten dat we hen spuitjes gingen geven. Tot Daniella begon, ineens hield het gehuil op en ze had de aandacht van elk kind in de ruimte. Ik mocht haar vergezellen, partner in crime met de rode clownsneus. Heel leuk. Ik was blij dat ik toch gegaan was. Ondanks alle emoties die door mijn lichaam raasden, deed het me deugd om bij deze kinderen te zijn. En voor de rest heeft het vrijdag en zaterdag de hele dag geregend. We zouden van alles regelen en doen maar dit ging niet door dus. Misschien nog niet zo erg, dan had ik tijd om verder aan de bachelorproef te werken.
Zoals jullie weten gingen we voor het ziekenhuis een box maken voor de kindjes in te leggen die gestorven waren. Een mooie respectvolle doos. Omdat nu de kindjes gewoon op de gootsteen gelegd worden in de verloskamer waar de bevallende mama’s ze kunnen zien. De dokters vonden het een fijn idee en stonden er helemaal achter. Tot ze met de vroedvrouwen hadden gesproken. Ze zijn te lui (sorry voor mijn taalgebruik) om iets aan hun gewoontes te doen. Ondanks dat het een verbetering zou zijn. Ik weet dat we studenten zijn, maar er zijn een paar dingen die we echt goed hebben gedaan. Dit komt dan neer op het redden van levens. En ik geloof niet dat ze er iets van leren. Ze willen niks veranderen. Dus nu mogen we geen kistje geven, maar ze eisen wel allemaal andere dingen van ons. Ik vind het eerlijk gezegd maar niks. Maar ik doe het voor de vrouwen en alles wat ik geef, instaleer ik zelf. Want ze hebben heel veel nieuwe dingen staan in het bureau om te ‘sparen’, maar als we het zelf instaleren zijn ze toch te lui om het terug weg te halen dus dan zal het wel gebruikt worden.
Verder hebben we vrijdag avond nog een afscheidsetentje gehad voor Michael gedaan, een van de vrijwilligers die we hier hebben leren kennen. Hij was ook een nacht meegegaan met Anouk en mijn naar het ziekenhuis. Eigenlijk was het onze eerste vriend hier in Tanzania, het is raar dat je weet dat je hem niet meer gaat zien waarschijnlijk. Soms heb je het dat mensen voor heel even in je leven stappen, een indruk achter laten en terug weggaan. Het is jammer dat je ze niet meer zal zien. Maar het was een fijne persoon dus het is leuk dat we de kans hadden om hem te leren kennen.
Zoals jullie wel zien is het een bewogen week geweest met de meest uiterste emoties. Ik ben iemand die continu met emoties leeft dus deze week heeft een enorme indruk op me nagelaten. Deze week is langs de ene kant gevlogen, maar langs de andere kant begrijp ik niet dat de laatste stagedagen ook in deze week zijn gevallen, omdat we zoveel hebben meegemaakt.
Hopelijk kan dit jullie nog steeds boeien na acht weken ;)
Tot snel allemaal
-
04 Mei 2015 - 00:05
Chris:
Hey Eva,
Ik was wat achter met het lezen van je blog, maar heb me daar vanavond mee bezig gehouden...zodat ik je zeker als eerste kon feliciteren met je verjaardag. Hoe geweldig is dat om dit te kunnen vieren in Africa! Eva, maak er een fantastische en onvergetelijke (dat kan al niet anders als ik al die verhalen lees) dag van, en wij denken hier allemaal aan je!
Geert en Chris, Gilles, Julien en Emile -
04 Mei 2015 - 17:59
Mama En Papa Van Anke:
Hi Eva,
Wij willen je ook van harte een gelukkige verjaardag wensen. Hoe uniek is het om deze in Tanzania te kunnen vieren. Geniet er ten volle van en laat je maar verwennen door de andere 3 vandaag.
veel groetjes!!
Wilfried en Carine
PS. fantastisch werk geleverd daar!
-
06 Mei 2015 - 07:25
Papa Rik:
't is raar
wij hier, jij daar
en plots 21 jaar
Nog eene dikke proficiat en geniet van de laatste weken, ongetwijfeld ook weer vol verassingen en avonturen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley