We zijn er bijna

2015, dat zou het grote jaar worden. Ik had het acht jaar geleden al uitgerekend. Toen wist ik al dat ik vroedvrouw wilde worden. Dus als alles goed ging verlopen, zou ik afgestudeerd zijn in 2015. Ik heb dan ook echt uitgekeken naar dit jaar. Zeker als dan ook nog eens beslist was dat ik buitenlandse stage ging (dat was ongeveer in het vijfde middelbaar :p). Deze jaarwisseling heb ik dan ook extra gevierd. Ik ben nooit graag naar school geweest en kon niet wachten tot het voorbij was. Al moest het leukste gedeelte natuurlijk nog wel komen. En nu ben ik er echt niet meer ver vanaf. Deze week heb ik namelijk mijn 40ste bevalling gedaan. Ik denk dat het een speciaal moment is in elke vroedvrouw haar studie. We werken er zo hard voor. Al hebben wij dan nog geluk om hier te zitten en we makkelijker bevallingen kunnen doen. Maar je mag niet vergeten dat we daar ook iets voor in de plaats doen. Het is fijn om te weten dat je de complicaties ‘goed’ of zo goed als je kan, kan oplossen. Maar om ze mee te maken en bang te zijn voor het leven van de moeder en/of het kind is niet altijd even fijn. Dit zullen jullie al wel in mijn vorige blogs hebben gelezen. Maar dus… het ging over de 40ste bevalling. Het is super fijn dat we ze allemaal gehaald hebben en ik kan niet wachten tot ik mag beginnen werken :) nadat we dit avontuur hebben afgerond natuurlijk.

De bevalling was tijdens een nacht waar heel weinig te doen was geweest. Letterlijk vijf min voor we naar huis gingen, was er een vrouw volledig. Ik vond het jammer want ik wou mijn 40ste bevalling niet snel snel doen. En ja, na een 14u durende nachtshift ben je gewoon stik kapot. Het was eveneens de eerste nacht dus ik had de dag ervoor ook niet veel geslapen. Maar als je eenmaal bezig bent stroomt de adrenaline door u lichaam en vergeet je al de rest. De vrouw was HIV positief. Dus ik moest goed oppassen. Ik trek altijd de HIV positieve vrouwen aan. Ik vind het niet zo erg want anders weet ik toch dat ze heel slecht behandeld worden door de vroedvrouwen. Maar je moet wel heel voorzichtig zijn. Buiten dit feit was het een enorm fijne bevalling. De vrouw was heel lief en ze was heel blij dat we haar hielpen. Het kindje deed het goed bij de geboorte. Gelukkig want het vruchtwater was heel erg meconiaal. Maar na de nodige foto’s konden we ze een bed geven en wat was ze blij. Wij waren moe van de shift te werken, maar zij was de hele tijd in arbeid geweest. Als je u dat realiseert is onze moeheid niks meer waard. ‘s Avonds kwamen we nog eens terug en de vrouw lag er nog steeds. Dit was heel leuk want op die manier hebben we toch nog op en fijne manier afscheid kunnen nemen.
Anouk heeft die avond ook haar 40ste bevalling gedaan. Het gebeurde in twee verschillende schiften maar het was wel op dezelfe dag. Wij waren de laatste dus dat was extra speciaal. Nu moeten we niet meer zo stressen. Om het te vieren hebben we onze eigen portie chips na kuku (kip met frieten) besteld. Dit was zalig. Een verboden zonde. Onze mond en vingers (je eet met je handen) zijn kei vettig maar het is zo ongelofelijk lekker. Raar hoe lekker eten je zo goed gezind kan maken. De nacht kon niet meer stuk. Er was ook een andere medische vrijwilliger mee, een student dokter uit Denemarken. Hij wist echter niets over verloskunde, maar hij wilde het verschil zien tussen ons ziekenhuis en dat van hem. We hebben hem laten meelopen en veel uitleg gegeven over alles wat we deden. Zo heeft hij een vaginaal onderzoek gedaan tegen het einde van de nacht en hield hij het hoofd tegen bij het steunen. Het was raar want wij zijn maar vroedvrouwen en hij student dokter. Maar het is een hele fijne persoon en eigenlijk ging dat goed. Ik merkte dat ik het fijn vond om zo uitleg te geven en te tonen hoe we werken. Ik ben nog altijd ‘verliefd’ op vroedvrouw zijn. Zo spreek ik er ook over. Het komt soms raar over maar voor mensen die echt geïnteresseerd zijn is het wel fijn denk ik. Ik denk dat ik het heel fijn ga vinden als er ooit studenten bij mij komen als ik als vroedvrouw werk.

Voor de rest is het een extreem rustige week geweest, wat natuurlijk niet zo fijn is omdat je gewoon niet goed weet wat je dan moet doen. Ondertussen is het in dat ziekenhuis gewoon properder dan in de ziekenhuizen thuis van al dat poetsen. Maar goed. De twee weken nachten zijn voorbij. Joepie mijn sociaal leven kan terug beginnen. Het is echt raar, maar met nachten omdat we zo vroeg beginnen, slaap je, je eet en je maakt jezelf al terug klaar om te verteken. Je bent dus heel blij als je kan gaan skypen met het thuisfront na die reeks nachten. Tot je beseft dat het internet niet werkt. Heel frustrerend. Vandaag heel de dag in het internetcafé gezeten om voor de bachelorproef te werken. Zoals elke week dus… dat is wel goed, daar kunnen we beter skypen tussendoor. :)

Donderdagavond zijn we op cooking class geweest bij projects. We hebben samen met de andere vrijwilligers verschillende gerechten van hier gekookt. Dit was leuk, je leert melkaar op een andere manier kennen. En vooral het eten was echt heel lekker. We kookten op de vuren binnen en een kolenvuur dat buiten stond. We waren kip aan het frituren en er was olie gemorst op de vloer. Ja, je voelt het al aankomen. De kokkin gleed uit en viel in het vuur. Ik was aan het koken dus ik had niks door tot iedereen ineens voor de deur stilstond ik vroeg wat er aan de hand was. Iemand zei dat ze in het vuur gevallen was. Ik was heel boos iedereen stond daar maar. Ik greep een handdoek met sopte die in proper water en gaf die zodat ze dat op de huid kon leggen totdat ze aan de kraan kon. Ik was zo bang dat haar gezicht verbrand was. Maar gelukkig het was alleen haar arm en haar borst. Je zag heel goed wie de medische vrijwilligers waren we vlogen in actie. Kathleen en Anouk waren Kathleen haar flamigel gaan halen terwijl Anke en ik de vrouw verzorgde. Al bij al viel het nog mee. Maar het was een eng gezicht en we hadden onze actie voor die dag zeker gehad.

Vrijdag na stage zijn we gaan zwemmen, dat was fijn! Het voelde als vakantie. We waren helemaal alleen aan het restaurant. De deal was: gratis zwemmen als je eet. Omdat ons eten hier slechter en slechter wordt, waren we daar heel blij om. Tot we ons bord kregen en er tomatensaus ontbrak bij de spaghetti bolognaise, mais bij de pizza met kaas mais en gehakt en cashew noten bij de pasta met kip en cashew noten. Dat allemaal was niet erg. We hebben zo onze nieuwe slogan ontdekt: Zout en peper maakt alles beter! Met zout en peper was het ook nog wel te eten. We kregen er bovendien een privé zwembad bovenop ;) En zwemmen maakte het allemaal goed. Zeker omdat we dat nu al vier weken probeerden maar het steeds niet doorging. Zaterdag gingen we naar een islamitische bruiloft. We waren heel verheugd en ik ben blij om het gezien te hebben. Het was in een klein dorpje in de tuin van het huis. Allemaal tenten! Gelukkig want we waren van vrijdag heel hard verbrand! Het was enkel super heet, zeker met de hoofddoek op. We hebben vier uur gewacht op de bruid (dat was niet meer stijlvol te laat komen) maar blijkbaar is dat hier zo. Toen ze er eindelijk waren, was er een ceremonie waar iedereen zijn cadeau naar voor bracht al dansend. Ja… wij ook :p en toen gingen we weg. Het was nog niet eens gedaan en ze trokken ons weg, we aten daar en zijn naar huis gegaan. Het was heel raar, maar ik ben wel blij om het eens gezien te hebben.

Vorige week hebben we een kakkerlak ontdekt op onze kamer. We hebben dan ook een reddingsactie van een uur ondernomen om hem te vangen. Uiteindelijk had Anke hem gevangen en zette ik hem buiten. We waren allemaal heel blij dat hij weg was en nog steeds in leven verkeerde. Tot ik buiten kwam, hem wegzette en de bewaker hem dood deed door erop te stappen :o al dat werk voor niks… :p

We zitten in de helft en ik vind het nog altijd heel fijn hier (dat zeg ik ook altijd als ik met thuis skype), maar ik ben ook blij dat we in de helft zitten. Ik maak me zorgen over de bachelorproef, maar voor de rest heb ik ook een beetje heimwee. Niet echt omdat ik thuis mis. Eerder omdat ik het gezin hier echt niet leuk vind. Ik heb echt mijn best gedaan en daarom zeg ik er nu ook pas iets van, maar ze doen echt vervelend. Ze worden voor niets boos en je voelt je niet welkom. Alles wat we doen is fout en daarom zijn ze altijd lastig. Ze doen ook niks! Ze zitten letterlijk de hele dag tv te kijken. De ouders zijn werkloos dus ik snap dat ze zich niet zoveel kunnen veroorloven en in het begin vond ik het niet erg. Maar de andere vrijwilligers krijgen echt lekker eten en ze mogen dingen kopen voor hunzelf zonder dat het wordt opgegeten. Op de duur is dat niet zo leuk. Je wordt echt ongelukkig van eten dat niet lekker is. Zo krijgen we als lunch altijd de overschot van het avondeten mee. Koud. Er is vaak geen brood meer dus dat moeten we dan zelf kopen. En tegenwoordig is er zelfs geen pindakaas meer, maar alleen boter. Dat eet ik echt niet graag. We hadden dus eieren gebakken voor als ontbijt mee te nemen met de nacht en toen kregen we naar onze voeten omdat dat veel geld koste en we het achter haar rug deden. Oke…we gingen hier op letten. We vroegen dus om zaterdag voor de bruiloft te mogen brunchen. We gingen zelf eieren, tomaten en ajuinen kopen, zodat we een omelet konden maken. We waren dit gaan kopen want we hadden hiervoor toestemming gekregen. Anke en ik waren aan het koken in de keuken en ineens roept ze vanuit haar zetel, te lui om op te staan, op Anke. Anke gaat er naar toe en Mama Danny beveelt: ‘Ik wil ook eieren!’ Ik zei: ‘Ok, maar dan moeten we er wel gaan bijkopen!’. ‘Ja’, zegt ze, ‘Mama Danny wil ook eieren!’. Schandalig noem ik dat! Ze komt er niet eens voor uit haar luie zetel. We moesten haar bord maken en dat gaan geven en het achteraf ook wegzetten. Eerst vond ik het erg dat ze werkloos waren, maar nu zie ik dat ze er geen moeite voor doen. Ze gebruiken ons geld om een was dame te laten komen en een poetsvrouw terwijl zij in de zetel films zit te kijken. En dan krijgen we echt geen lekker eten mee. Omdat ze er geen geld voor hebben. Maar dat vind ik niet eens het ergste! Het ergste van al is hoe ze tegen ons doen. Ik voel me er niet meer thuis en we doen altijd wel iets mis. Het is jammer. Maar het is niet meer zo lang :)

En voor af te sluiten, hetzelfde als waar ik mee begonnen ben. Ik ben echt heel blij dat ik aan mijn 40ste bevalling zit. Stiekem kan ik zelfs niet wachten tot ik zelf mag beginnen werken. Ik heb deze maandag gesolliciteerd dus wacht vol spanning.
Laten we hopen dat dit de start is van een leuke, lange carrière als vroedvrouw.

Tot snel 