Fouten maken, is het wel zo menselijk?

Het onderwerp van mijn blog gaat niet bepaald over deze week. Het is eerder iets wat me al een paar weken bezig houdt. We hebben hier al verschillende dingen meegemaakt. We hebben dan ook al verschillende kinderen kunnen redden. Maar wat als we in onze handelingen om goed te doen, toch foute dingen doen? Zo mag je pas reanimeren vanaf het moment dat de hartslag lager is dan 60 sl/min en wij hebben begonnen vanaf lager dan 100 sl/min. Op zich denk ik niet dat we kwaad hebben gedaan, omdat de hartslag nog steeds verder daalde en omdat we zo de aandacht van de vrvr hadden zodat we het kind sneller konden transferen (ik heb het over het kindje waar de navelstreng niet goed van was afgeklemd). Maar wat als we wel iets fout hadden gedaan? Soms zijn we ook over casussen bezig en vragen we ons af wat we precies moeten doen in zo een geval. We zoeken het antwoord op in het procedureboek. Maar deze heeft ons nog nooit een antwoord gegeven op alle vragen die we al hadden opgezocht. Het is heel frustrerend want we hebben ook geen goede mogelijkheden om het juiste antwoord dan bv. via het internet op te zoeken. Langs de andere kant hebben we wel al stressmomenten meegemaakt waarop je direct moet handelen, zoals de prolaps, een schouderdystosie, een stuitbevalling een tweeling waar veel tijd tussen het eerste en tweede kind zat, een uitgezakte cervix, een bloeding, een reanimatie,… Desondanks de middelen en de fouten die we hebben gemaakt is alles goed afgelopen hieruit durf ik besluiten dat we bekwaam zijn om hier te werken. Al denk is soms, is dit omdat we net altijd wisten wat te doen en een oplossing vonden, of is het puur geluk? Ik vind het frustrerend om niet alles te weten. Zeker als je geen mogelijkheid hebt om het correct op te zoeken nadien.

Ik ben ook een bevalling gedaan van een HIV Positieve vrouw. Ik wist het op voorhand maar toch is het spanent. Ook heb ik deze vrouw gehecht. De vroedvrouwen waren er heel onvriendelijk tegen. Ze praten er niet eens mee. ik vind dit heel erg. En bedenk dit maar eens, hoe spannend en eng het voor mij ook mag zijn, hoe erg is het wel niet voor deze vrouw en haar kind.

Ook heeft Anke deze week haar 40ste baby op de wereld gezet.( Kathleen ook maar daar was ik niet bij.) Toen het hoofdje geboren werd kwam er een guts vruchtwater mee uit en dit vloog in Anke haar gezicht. Net alsof er iemand een emmer over haar heen kapte. Het was gelukkig geen hiv-positieve vrouw en gelukkig (voor een keer) geen meconiumhoudend vruchtwater. Ik vroeg haar of ik moest overnemen omdat ze echt even moest bekomen. Maar dit zou natuurlijk niet leuk zijn geweest net bij haar 40ste bevalling. Ze was dan ook ongelofelijk dapper en heeft zo verder gedaan. Ik heb eerst haar gezicht afgeveegd en toen zette ze vol trots haar 40ste kindje op de wereld. Ook een Anke. De nacht kon niet meer stuk.

Die nacht hebben we ook nog een schouderdystocie gehad. Ik had dezelfde avond nog gezegd: “Ik heb al bijna alles gehad, maar nog geen schouderdystocie waarbij ik de handelingen moest uitvoeren”. Da’s natuurlijk nooit slim om te zeggen. Het was een enorm duidelijke turtle sign. (het hoofdje trok terug tegen de vagina). Anke hield de benen van de vrouw omhoog en gaf suprapubische druk terwijl ik de Wood screw maneuver uitvoerde. Dit betekent met mijn vingers in de vagina het kindje proberen te draaien. Het kindje schoot los en werd snel geboren. Dit alles heeft niet langer als 2 min. geduurd. En ondanks dat dit een alarmerende situatie is (je hebt zeven minuten anders overlijdt de baby) hebben we heel rustig gereageerd en de situatie beheerst aangepakt. Het was fijn dat dit mogelijk was.

Vrijdag waren we terug op medical outreach in een weeshuis. Deze zijn altijd leuk al was ik wel moe van een week aan nachtshiften. Ik heb op vijf nachten vier dagen heel slecht geslapen. Dit is niet goed voor mijn humeur. Ik merk dat ik sneller licht geraakt ben en vind dit heel vervelend. Ik hoop dat het volgende week beter is. Ook maak ik me zorgen over onze bachelorproof. Het is niet makkelijk zo ver weg te zijn als er zo iets belangrijks moet afgerond worden. Maar als het even moeilijk wordt denk ik dat we nog maar drie weken stage moeten doen. Dit is een heel fijne gedachte. Volgende week gaan we waarschijnlijk paardrijden tussen de koffieplantages ook iets om enorm naar uit te kijken.

Nog even wat schokkend nieuws voor ik ga afsluiten (volgens de rest die hier bij me zitten twee schokkende nieuwtjes). We weten waar het geld vandaan komt. Onze gastmama heeft verteld dat de vroedvrouwen op een verschrikkelijke manier tegen de vrouwen praten. Ze eisen dan ook dat ze hun geld geven. Nu dat ze door hebben dat wij dat niet doen laten ze ons de bevallingen wel doen. Maar ze eisen het geld nog steeds op. Nochtans is het een overheidsziekenhuis dit wil zeggen dat de eerste vijf bevallingen gratis zijn. Als ze al hun materiaal meenemen. Dit is dus niet het geval… ik vind het heel erg. De vrouwen zijn ook echt heel blij als ze bij ons bevallen. Dit is nogmaals een extra motivatie om extra ons best te doen. Dat was mijn schokkend nieuws. De rest vond dit nieuws een beetje spannender: vorige week vroeg ik of ik Afrikaanse vlechtjes zou maken, hier is geen reactie op gekomen en aangezien zwijgen toestemmen is zit ik hier al de hele dag echt letterlijk van half negen tot nu (3u) en het is nog niet af. Terwijl er een Afrikaanse man mijn haar aan het omtoveren is tot een rastakapsel. Foto’s zullen wel volgen voor wie benieuwd is. ;)

Tot snel