Onze eerste week

Mambo,

Poa!!!!!

Dit is het geroep dat door de straten klinkt als we langslopen.
Bijna iedereen roept ons een goedendag tegemoet, (Mambo) en bij ons zit er het antwoord er ondertussen al ingedrilt: (Poa). Natuurlijk vind iedereen het geweldig als we met vier tegelijkertijd antwoorden! Dit als begroeting ik laat jullie nu wat meer weten over mijn week.

Vorige week zondag stonden we op het vliegveld en ik stond te popelen om te verterekken. We hebben onze valiezen ingecheckt en dat was al direct spannend wand Anke, Kathleen en ik zouden ons visum kopen op de luchthaven in Arusha dit vond de vrouw van de valiezen niet zo fijn. Maar na een tijdje was het oke en konden we verteken. Na het afscheid natuurlijk.. dit was echter niet zo leuk. We beseften ineens dat we onze familie en vrienden echt wel 3 maanden niet gingen zien. Maar in de plaats krijgen we natuurlijk wel een enorm avontuur. We hebben het afscheid kort gehouden en vertrokken.

De vlucht was op zen minst turbulent. Anouck en ik zijn nog grotendeels ontsnapt aan de misselijkheid, maar Anke en Kathleen zijn echt wel ziek geweest. Vooral het landen was verschrikkelijk. Dat belooft voor het terugkomen dan landen we 4 keer op een dag... :p

En dan, eindelijk na 15u reizen waren we aangekomen in Kilimangaro airport en het eerste wat opviel als we buiten en vleigtuig kwamen was de geur, het was een zoete warme lucht die ons tegemoet kwam.
Het gebouw van de luchthaven was ongeveer even groot als een sporthal.

We waren als laatste voor ons visa te kopen. Toen we onze documenten namen die we nodig hadden kwam er een man ons al heel goed in het oog houden. Er werd ons verteld dat we moesten zeggen dat we toeristen waren, als we zouden zeggen dat we er zouden werken zouden we heel veel geld moeten betalen voor het land binnen te mogen. Dus we moesten liegen... dit vond ik maar niks. Maar ja, uiteindelijk was het onze beurt ik dacht we zijn de laatste en het is 2u in de nacht, die man wil naar huis die gaat vriendelijk zijn en dit zal snel afgehandeld zijn. NIET DUS!! Natuurlijk geloofden ze niet dat we daar 80 dagen op vakantie gingen. Ze hebben ons ondervraagt een voor een. Kathleen was heel rustig aan het uitleggen ja we gaan dit en dat doen, maar ik was zo bang ik kwam er gewoon tussen en begon te ratelen over nog veel meer dat we gingen bezoeken. Daarna was Anouck aan de beurt. Zij was alleen wand ze had haar visa al. Na veel gedoe hebben ze ons toch doorgelaten. Natuurlijk wisten ze dat we niet gingen reizen maar we hebben ons allemaal aan ons woord gehouden dus uiteindelijk moesten ze ons wel doorlaten. Gelukkig!

We werden opgehaald door Projects en naar ons gastgezin gebracht. Ze waren nog wakker en kregen een heel warm welkom. Eerdat we sliepen was het vier uur gepaseerd en om vijf uur werden we allemaal wakker van het geluid van de moskee. Niemand sliep die nacht goed. Vechtende katten maken trouwens veel geluid, maar honden die vechten, daar kan niks tegenop..

De volgende dag zijn we het stadje gaan bezoeken met iemand van projects. 's Middags waren we ergens gaan eten en we zeiden, bestel maar voor ons. Wat bleek nu, we hadden lever besteld. Ik vond het nu niet zo erg maar de ander meisjes wel. Maar we hebben het allemaal gegeten en bleek, het was echt heel lekker klaargemaakt samen met rijst en een soort spinazie met heel veel kruiden bij, heerlijk. 's avonds hebben we samen met het gezin twee traditionele gerechten gemaakt en ze buiten opgegeten (de stroom was uitgevallen) het was wel heel gezellig.

De volgende dag gingen we al direct naar stage, spanend dus. Maar Kathleen en ik moesten eerst na op pat voor een wifi stik te kopen. Zodat we toch een beetje contact kunnen hebben met onze familie en vrienden. dit ging echter zo traag dat we een halve dag eraan hebben verspilt. Toen we eindelijk terug in het ziekenhuis waren moesten we ons terug omkleden, maar het lokaaltje waar we onze kleren hadden gelegd was op slot. De vrouw was gaan eten. We hebben daar anderhalf uur gewacht en tegen dat we terug waren, was het nog maar een uurtje voor we naar huis gingen. Alles gaat hier echt op een Afrikaans tempo, dat is iets waar ik zeer hard aan moet wennen.

Nu volgen er een paar verhalen die we op stage hebben meegemaakt. Eerst en vooral moet je weten dat de afdeling waar wij staan een grote zaal. Aan de ene kant liggen de bevallen moeders met hun kindje en aan de andere kant liggen de bevallende moeders.
De eerste bevalling die Kathleen en ik deden was direct al een schouderdystocie. Het hoofd schoof heel traag op dus ik dacht eerst dat het een navelomstrengeling was. Ik zei tegen Kathleen dat we ons moesten voorbereiden op een slecht kind. Toen het hooft werd geboren zagen we echter de duidelijkste turtle sign die je je maar kan inbeelden. Dus ik zei tegen Kathleen we moeten die benen beter positioneren of liever direct omdraaien. We zeiden het tegen de man die bij ons was, maar nee hij zei dat alles in orde was en we moesten gewoon verder doen. Ik heb niet op d klok gekeken maar het heeft echt heel lang geduurd en uiteindelijk heeft de vrvr de baby er gewoon uitgetrokken. Anke en Anouck waren ondertussen al binnengekomen en zette alles klaar om te reanimeren (onze eerste bevalling he!) dit was ook echt nodig. We wouden inflatie beademing geven om de longen te laten expanderen. Maar ook dat mocht niet. Ze hebben gewoon een neusbrilletje met zuurstof opgezet. Ik had de vrouw geholpen tijdens de bevalling en ook erna toen haar kindje slecht was. En de volgende dag kom ik op stage en de vrouw roept mij, ik ga kijken en ze verteld met dat haar kindje ook Eva heet :) (stiekem ben ik toch een beetje trots dan).

We hebben ook al een prematuurtje gehad van we schatten ongeveer 32 weken met enorm meconiaal vruchtwater, ook hier hadden we bang om het kind te verliezen. Maar hij kwam wel goed op de wereld. Iedereen was opgelucht. Al hebben ze de vrouw wel een langer dan een uur laten wachten voor ze het kind transfereerde naar een ander ziekenhuis.

Ook kwamen we op stage toe en ik zag een vrouw die het heel moeilijk had met borstvoeding. Ik ging dus eens kijken. Het was een eerste kindje en de vrvr dacht dat het kind ziek was omdat ze zoveel huilde, dit was echter niet geval. De kaak van het kind was zo fel naar achter 'geschoven' dat het kind niet kon drinken aan de borst. Ik vertelde het aan de vroedvrouw maar zij was ervan overtuigt dat de vrouw te weinig melk had. Dit was echter niet het geval. Ik had de melk al gezien. Uiteindelijk hebben ze de vrouw naar huis laten gaan zonder dat het kind had gedronken en zonder haar te leren hoe ze manueel moest afkolven. Dit betekend dat in het beste geval de mama terug komt na een paar dagen met een sterk ondervoed en uitgedroogd kind...

Een paar uur later, we waren de verloskamer aan het poetsen wand deze ziet er echt verschrikkelijk uit (bloed op de muren en gordijnen, de bedden worden steeds met water zonder zeep gewassen, steeds met dezelfde spons..) en we hadden voor de rest geen werk. Ineens hoorde Anke een vrouw SUKUMA roepen dit is het zwahilse woord voor persen. En de sfeer veranderende van een serene rust naar complete chaos. We vlogen met 4de verloskamer uit het bed stond op 3 meter van de deur waar we uitkwamen maar het hoofdje was er al uit voor we de deur opendeden. De baby lag volledig in het bed voordat we de drie meter overbrugt hadden. De vrouw voelde zich super slecht, iedereen had haar zien bevallen en ze lag in een bed vol vruchtwater, meconium en bloed. En wij konden niks doen om ze beter te laten voelen. Ik was echt enorm boos wand wij waren aan het poetsen maar de vrvr waren aan het slapen of keken erop maar deden niks om de vrouw op tijd in de verloskamer te brengen. Zelfs toen ze aan het bevallen was riep ze naar ons 'ik heb steriele handschoenen nodig'. In plaats van te helpen. Kathleen was eerst van ons en ze ging gewoon zo naar de vrouw.
Alsof dat het allemaal nog niet erg genoeg was moesten wij ook nog alles opkuisen en de vrouw verhuizen. Terwijl het de schuld van de vrvr was dat ze daar bevallen was. Dit vroegen ze ook niet gewoon we werden beveelt om alles op te kuisen. Toen we later vroegen waarom ze de vrouw niet hadden verhuist zeiden ze dat de vrouw in bed wou bevallen. Dit was natuurlijk niet het geval.
Een paar minuten nadat alles was opgekuist viel er een vrouw op de grond. Ze was flauwgevallen omdat ze zoveel honger had.
Dit was allemaal gebeurd op onze tweede stagedag. Hier was ik echt niet goed van, ik voelde me zo slecht achteraf. Maar ik denk dat het belangrijk is om te onthouden wat we wel kunnen doen voor de vrouwen daar in plaats van te focussen op wat er allemaal misloopt.

We zijn ookal op een toch geweest met projects. Hier hebben we een massai school bezocht en de kinderen waren echt geweldig. Ze kwamen allemaal naar ons toe en wouden ons aanraken en laten zien wat ze allemaal konden. We hebben daar alle kinderen onderzocht en medicijnen meegegeven. alsook voor de ouders die aanwezig waren. Dit waren het er echter niet zo veel. Het was echt een zalige zalige dag. Ook was het de eerste keer dat we een stukje van het land zagen. Ik voelde me betoverd er waren overal bloemen aan de bomen. Waar de massai was was het een grote woestijnachtige zandvlakte met rondom ons allemaal bergen. Ik kan het niet beschrijven hier zul je foto's van moeten zien. :) 's avonds hebben we cocktailavond gedaan met het gastgezin. Omdat een van de andere vrijwilligers vertrok uit het huisje. We hebben ananas gemixt, kokosnoot melk gemaakt en mango gemixt. Hier deden we wodka bij. We hebben natuurlijk niet veel gedronken maar het was echt heerlijk.

Anke en ik hebben onze kleren ook al gewassen. Dit doe je in drie verschillende emmers/bakken met water. Het is hard werken. Maar het is wel echt fijn om te doen. Zeker als het heel warm is. :)

Vanaf volgende week gaan we in aparte schiften werken, Anke en Anouck gaan de in de ochtend stage doen en Kathleen en ik doen de nachtshift. Deze is van 6u 's avonds tot 8u 's ochtends. We werken dus 14u en overdag is er heel veel lawaai dus de vraag is of we gaan kunnen slapen. Ik vind het vooruitzicht zeker en vast spannend.

Tot snel :)