I'm coming Home

Deze blog gaat over afscheid nemen…afscheid nemen van allerlei verschillende mensen en op allerlei verschillende manieren. Zo hebben we afscheid van het ziekenhuis genomen, voorgoed deze keer. Van het gastgezin dat was wat moelijker en van de buitenlandse stage in zijn geheel. Ook zijn we op safari gegaan en hebben we daarna afscheid van de dieren genomen en binnenkort, raar maar waar, gaan we afscheid van elkaar moeten nemen….

Ik moet zeggen hoe het is. We hebben deze week weer een groot deel doorgebracht in het internetcafé om aan onze bachelorproof te werken. Dit hebben we de hele week gedaan tot we op safari vertrokken. Maar tussendoor hebben we wel afscheid van het ziekenhuis genomen. We zijn de dekens gaan kopen die ze graag wilden. Het was een heel gedoe maar uiteindelijk hadden we de juiste te pakken. Toen we ze gingen afgeven, hadden we gezworen om de dekens zelf op de bedden te leggen, zodat ze niet verloren gingen in de berg gedoneerde spullen die ze door de jaren heen hebben verzameld. Maar dit was niet mogelijk, ze waren ten slotte nog niet genummerd… dus zagen we onze mooie nieuwe dekens voor de mama’s verdwijnen in een zeer grote kartonnen doos… helaas we kunnen alleen maar hopen dat ze worden gebruikt en niet zomaar bijgehouden worden tot er gaten in zitten van de motten. Maar goed de dokter vroeg achteraf of we nog bij hem langs wilden komen in zijn kantoor. Dit hebben we gedaan en geheel onverwacht kregen we een golf van complimenten over ons heen. De dokter was blijkbaar heel blij met ons en zei dat we zeer leergierige studenten waren, dat we altijd wilden helpen en oefenen en dat hij heel positief over ons was. Dit hadden we echt niet verwacht, we hadden zelfs het gevoel dat het niet altijd even goed ging. We hebben daar veel meegemaakt en veel moeilijke momenten beleeft, maar blijkbaar waren ze toch blij met ons. Dit was een enorm fijn gevoel. Als we buiten liepen was iedereen verwonderd en verbaasd, maar we keken terug op de periode in het ziekenhuis met een zeker sentimenteel gevoel. Het was raar te weten dat we daar zoveel hadden meegemaakt en dat die tijd nu definitief over was.

Ook moesten we afscheid van het gezin nemen. En ook al was het daar niet altijd even gemakkelijk, ik besefte dat ze het niet tegen ons had, maar dat het eerder de cultuur was die haar (de mama) geboodt zich zo te gedragen. De laatste dag zijn we samen met de dochter inkopen gaan doen voor het avondeten en hebben we de hele dag samen gekookt. Het was een fijne dag. We hebben allemaal veel gelachen, maar iedereen had in zijn achterhoofd dat we zouden vertrekken. Dit was niet zo gemakkelijk. We hadden door de week allemaal gepaste cadeaus gevonden om deze avond af te geven. Ik kon niet wachten! Ik kan nooit wachten om cadeaus af te geven, als je het mij vraagt is het echt een van de leukste dingen die er zijn. Toen we dan eindelijk gegeten hadden en weer eindeloos hadden gewacht tot Jackie (oudste dochter die bij projects werkt, maar niet in het huis woont) er was, mochten we eindelijk de pakjes geven. Het was geweldig en iedereen was echt blij met zijn cadeau. Wij gingen een kanga (doek die als rok word gedragen met boodschap op) krijgen, dachten we, omdat elke andere vrijwilliger een kanga had gekregen. Maar we waren mis, we kregen allemaal een ketting. Het was leuk blijkbaar vonden ze ons toch leuker dan we zelf dachten.

De volgende ochtend vertrokken we op safari, deze was gewoon geweldig. We hebben The Big Five gezien met vier van de vijf een baby. Natuurlijk hebben we nog veel meer andere dieren gezien. We hebben een geweldige zonsondergang en opgang gezien met kleuren die je cadeau zou willen geven. We hadden een super gids die ons stiekem van de weg reed om de dieren beter te kunnen fotograferen. Hij stopte en liet ons uitstappen op de meest geweldige uitkijkpunten. Ook hebben we een sterrenhemel gezien helderder dan dat ik ooit in mijn leven gezien heb. Het was ronduit geweldige, vier fantastische dagen zonder ook maar een keer aan stomme dingen te denken. Maar voor verdere info verwijs ik naar de foto’s, want je gaat me toch niet geloven als ik zeg dat we op twee meter van parende leeuwen stonden die ons uiteindelijk hebben aangevallen! Gelukkig dat de motor van de auto nog aanstond… :)

Savonds kwamen we terug voor onze laatste nacht in het gastgezin. S’ochtens vroeg stonden ze ons immers op te wachten om naar de luchthaven te gaan. Of dit was in ieder geval toch de bedoeling. Jackie had de auto’s moeten regelen, maar we hadden op voorhand eigenlijk al moeten weten dat ze niet op tijd gingen zijn. Toen ze vijf minuten na het afgesproken tijdstip nog niet arriveerde schoot Ambroos (onze papa) in actie. Hij was echt bezorgd en vroeg aan iedereen apart iets persoonlijk. Of we het niet te koud gingen hebben in de vlieger, aan Anke hoe het met haar muggenbeet ging, of die schoenen wel goed waren om mee te reizen,… Uiteindelijk zijn we een half uur te laat vertrokken. De taxi’s kwamen en wij namen afscheid. Het was een heel huilgedoe. Iedereen moest wenen, zowel wij als het gastgezin, voor mercy, de dochter. Maar we spraken af dat het geen vaarwel was maar een tot ziens. Onze laatste woorden waren dan ook ‘Badaai’ (Swahili voor vaarwel). Ik hoop en geloof dat het een belofte is die we gaan nakomen.

Het was een moeilijk afscheid maar het moeilijkste voor mij persoonlijk is het doel en de droom die wegvalt. Ik heb hier ongeveer 5 jaar naar uitgekeken en nu ineens is het allemaal voorbij. Het is een enorm raar gevoel en ik weet precies niet goed wat ik met mezelf aan moet. Ook ben ik bang voor de omgekeerde cultuurschok, ik heb niet echt last gehad van een cultuurschok toen ik hier kwam, maar ik vrees dat het eens zo erg is als ik terug ga zijn. Dit omdat het land geweldig is. Hier leven moslims en christenen in vrede naast elkaar. Ze slapen door het kerk of moskee lawaai dat elke ochtend wordt gemaakt en ze werken naast, maar vooral met elkaar. Zonder iemand te discrimineren of een ander als minder aan te zien. De cultuur is raar maar alle mensen zijn hier gastvrij en vriendelijk. En het land is prachtig. Ik vond het steeds leuk om op outreach te gaan. Dit omdat we dan altijd door verschillende delen van het land reden en zo prachtige stukken Tanzania doorkruisten.

Dit is van verschillende dingen afscheid nemen, maar de belangrijkste moet misschien nog wel komen. Ik heb twee zussen thuis (en natuurlijk ook mijn vriend). Ze betekenen de wereld voor mij. Ik hou van ze en ik kan niet wachten om ze terug te zien. Maar hier in Tanzania heb ik samen met de andere meisjes zo veel meegemaakt…goede en slechte dingen gezien. We hebben de mooiste en moeilijkste momenten beleeft. En vooral…we zijn er steeds samen doorgegaan. We hebben ze allemaal doorkruist en nu op het einde van de reis kan ik niet meer zeggen dat ik maar twee zussen heb, het voelt aan alsof ik 5 zussen heb. Om dan van de drie splinternieuwe afscheid te nemen word niet gemakkelijk, dat staat vast.

TOT SNEL :)